Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

Przy utrzymaniu cieków wodnych i skarp umacnianych wikliną kluczowa jest systematyczność zabiegów pielęgnacyjnych, a nie tylko samo wykonanie nasadzeń. Odpowiedzi sugerujące okres 3, 4 czy nawet 5 lat wynikają zwykle z myślenia w stylu „im rzadziej, tym taniej”, ale w hydraulice i regulacji cieków takie podejście bardzo szybko się mści. Wiklina rośnie dynamicznie, wytwarza dużo pędów i liści, a przy braku regularnego cięcia tworzy zbyt gęstą, wysoką masę roślinną. Na pierwszy rzut oka wygląda to „naturalnie” i nawet stabilnie, ale od strony technicznej pojawiają się problemy: zmniejsza się światło przepływu, rosną opory ruchu wody, gromadzą się zanieczyszczenia i rumosz, a woda zaczyna szukać innych dróg, co może prowadzić do erozji bocznej lub lokalnych przelań przez skarpę. Zbyt długie odstępy między zabiegami, na przykład 4–5 lat, powodują, że jednorazowa interwencja staje się dużo bardziej inwazyjna: trzeba ciąć grube, zdrewniałe pędy, rośliny gorzej się regenerują, część z nich zamiera, a umocnienie biologiczne traci ciągłość. To jest dokładnie odwrotność tego, co chcemy osiągnąć przy umocnieniach biologicznych – zamiast łagodnego, stałego utrzymania mamy cykliczne „rewolucje” w poroście. Nawet okres 3 lat, który na papierze wygląda jeszcze „w miarę rozsądnie”, w praktyce często jest zbyt długi, szczególnie na żyznych glebach i przy dobrym uwilgotnieniu skarp. Woda niesie też namuły i nasiona innych gatunków, więc przy rzadkich cięciach wiklina zaczyna konkurować z innymi drzewami i krzewami, które całkowicie zmieniają charakter umocnienia. Moim zdaniem lepiej jest trzymać się krótszego, dwuletniego cyklu, który zapewnia równowagę pomiędzy stabilizacją gruntu a wymogami przepustowości cieku. To podejście jest zgodne z praktyką służb utrzymania wód, zaleceniami w instrukcjach gospodarowania wodami i ogólnymi zasadami eksploatacji umocnień biologicznych. Dłuższe okresy między cięciami to typowy błąd wynikający z chęci oszczędności i niedocenienia, jak szybko roślinność może zaburzyć pracę nawet dobrze zaprojektowanego przekroju koryta.