Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych
Kategorie: Geodezja i pomiary
Pomiar geodezyjny przedstawiony na rysunku dotyczy
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Na rysunku pokazano klasyczny ciąg niwelacyjny – czyli szereg kolejnych stanowisk niwelatora, połączonych pomiarami na łaty ustawiane na punktach terenowych i reperach pośrednich. Widać tu punkty P i K o znanych lub wyznaczanych wysokościach Hp i Hk, punkty pośrednie C, ż1, ż2 oraz kolejne stanowiska instrumentu oznaczone jako st. 1, st. 2, st. 3, st. 4. Całość służy do przeniesienia wysokości z punktu początkowego na punkt końcowy z zachowaniem dokładności zgodnej z normami geodezyjnymi. Moim zdaniem to bardzo typowy schemat z podręcznika do niwelacji precyzyjnej. W ciągu niwelacyjnym wykonuje się pomiary w przód i wstecz na łatę, a następnie z różnic odczytów oblicza się przewyższenia między kolejnymi punktami. Sumując przewyższenia, dostajemy różnicę wysokości między początkiem a końcem ciągu. W praktyce hydrotechnicznej taki ciąg prowadzi się np. wzdłuż projektowanego wału przeciwpowodziowego, korony zapory, brzegu rzeki albo osi kanału, żeby mieć wiarygodny profil wysokościowy terenu. Dobre praktyki wymagają zamykania ciągów na reperach państwowej osnowy wysokościowej i sprawdzania błędu zamknięcia według odpowiednich kryteriów (np. zależnych od długości ciągu). Jeżeli błąd jest za duży, pomiar trzeba powtórzyć lub zagęścić stanowiska. Z mojego doświadczenia w robotach ziemnych przy wałach czy obwałowaniach, solidnie wykonany ciąg niwelacyjny to podstawa poprawnego wyznaczenia objętości nasypów, kontroli osiadań i późniejszego monitoringu eksploatacyjnego obiektu. Dlatego rozpoznanie, że na rysunku chodzi właśnie o ciąg niwelacyjny, jest bardzo istotne dla praktyki zawodowej.