Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

Przy doborze grubości podsypki z pospółki pod płyty betonowe na geowłókninie łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że „im grubsza warstwa, tym lepiej i solidniej”. W robotach hydrotechnicznych i regulacyjnych to niestety tak nie działa. Tutaj liczy się dopasowanie do funkcji warstwy i do całego układu konstrukcyjnego, a nie intuicyjne przewymiarowanie. Zbyt cienka podsypka byłaby oczywiście problemem, bo nie zniwelowałaby nierówności podłoża i nie zabezpieczyłaby geowłókniny, ale odpowiedzi typu 20, 30 czy 40 cm idą w drugą skrajność. Pospółka pełni przede wszystkim rolę warstwy wyrównawczej i filtracyjnej, a nie masywnego fundamentu. Kiedy przyjmuje się 20 cm i więcej, pojawiają się konkretne wady techniczne. Rośnie koszt materiału i transportu, a do tego dochodzi konieczność większego zakresu zagęszczania, często cięższym sprzętem, który może uszkodzić geowłókninę lub przesunąć ją względem podłoża. Gruba warstwa podsypki może też zostać łatwiej podmyta przy silniejszych przepływach, bo tworzy się „poduszkowa” strefa, w której woda ma gdzie krążyć i wypłukiwać drobne frakcje. W efekcie płyty zaczynają siadać, pękać albo się rozjeżdżać. Typowym błędem myślowym jest traktowanie pospółki jak warstwy konstrukcyjnej o dużej grubości, podczas gdy w projektach umocnień dna i skarp jej zadaniem jest raczej równomierne przeniesienie obciążeń z płyt na grunt i zabezpieczenie warstwy separacyjnej z geowłókniny. Dobrze zaprojektowane umocnienie ma cienką, ale funkcjonalną podsypkę – rzędu 10 cm – nad starannie ułożoną geowłókniną, która oddziela grunt rodzimy od kruszywa i zapobiega mieszaniu się warstw. Przewymiarowanie tej podsypki nie poprawia bezpieczeństwa budowli, tylko komplikuje wykonawstwo i w dłuższej perspektywie może wręcz pogorszyć trwałość umocnienia.