Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

W tym zadaniu problem nie polega na skomplikowanych obliczeniach, tylko na dokładnym zliczeniu wszystkich elementów i poprawnym zrozumieniu, jak działa kosztorys materiałowy. Typowy błąd polega na tym, że ktoś uwzględnia tylko część materiałów, na przykład same studzienki i rury, a zapomina o kinetach, albo odwrotnie – myli cenę jednostkową z kosztem całkowitym. Jeżeli przyjmiemy za małą kwotę, typu 900 czy 950 zł, to znaczy, że gdzieś „zniknęła” nam jedna z pozycji lub została źle przeliczona. W praktyce najczęściej pomija się drobniejsze elementy, takie jak kinety, bo wydają się tanie, a jednak 3 sztuki po 50 zł to już 150 zł różnicy. Przy odpowiedziach w okolicach 1 300 zł często pojawia się inny schemat myślenia: uczeń liczy poprawnie dwie pozycje, a w trzeciej popełnia prosty błąd rachunkowy, np. 50 m × 10 zł/m zapisuje w pamięci jako 400 czy 450 zł, albo myli ilość studzienek. To pokazuje, jak łatwo przy większej liczbie pozycji kosztorysowych zgubić kilkaset złotych, a w realnych inwestycjach – nawet tysiące. Z technicznego punktu widzenia dobra praktyka kosztorysowa polega na tym, żeby każdą grupę materiałów policzyć osobno, zapisać wynik cząstkowy i dopiero na końcu dodać wszystko razem. W zawodzie, przy robotach hydrotechnicznych czy odwodnieniowych, takie proste mnożenie ilości przez cenę jednostkową to podstawa. Z mojego doświadczenia wynika, że kto na tym etapie nie pilnuje dokładności, potem ma duże problemy przy czytaniu kosztorysów inwestorskich i wykonawczych. Dlatego warto ćwiczyć na takich zadaniach: każda sztuka i każdy metr rury musi być policzony, bo inaczej wycena robót będzie zaniżona i całkowicie nierealna.