Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

W tym zadaniu cała trudność nie polega na skomplikowanej matematyce, tylko na bardzo uważnym czytaniu treści i poprawnym zsumowaniu wszystkich pozycji materiałowych. W praktyce kosztorysowania robót odwodnieniowych wiele osób gubi się właśnie na takim „drobiazgu”, jak pominięcie jednego elementu albo zastosowanie złej jednostki. Jeżeli wychodzi 900 zł, to najczęściej oznacza, że ktoś policzył tylko część materiałów, na przykład same studzienki i rury, a zapomniał o kinetach albo odwrotnie. 900 zł można uzyskać np. z 750 zł za studzienki i 150 zł za kinety, ale wtedy całkowicie znika z obliczeń 50 m rur drenarskich. To typowy błąd: skupiamy się na elementach „punktowych”, a zapominamy o elementach liniowych. Z kolei wynik w okolicach 950 zł zwykle wynika z policzenia rur, ale z przyjęciem niewłaściwej ceny jednostkowej albo pomylenia liczby studzienek. W kosztorysach trzeba pilnować, żeby cena za metr rury była faktycznie przemnożona przez pełną długość, a nie np. zaokrąglona „na oko”. Jeszcze inny trop prowadzi do wartości 1 300 zł – wtedy ktoś zazwyczaj pomija jedną z pozycji albo myli liczbę sztuk, np. przyjmuje tylko dwie kinety zamiast trzech albo zaokrągla długość rury. W efekcie otrzymuje kwotę zbliżoną do poprawnej, ale jednak zaniżoną. Merytorycznie błąd polega tu na braku systematycznego podejścia: każda pozycja materiałowa musi być policzona jako iloczyn ilości i ceny jednostkowej, a dopiero potem sumujemy wszystkie wartości. Dobra praktyka, zarówno na egzaminach, jak i na budowie, to spisanie sobie wszystkich elementów: liczba studzienek, liczba kinet, długość rur, sprawdzenie jednostek (szt., m) i dopiero wtedy wykonywanie działań. W realnym kosztorysowaniu pominięcie nawet jednej pozycji może oznaczać poważne niedoszacowanie kosztów i problemy finansowe przy realizacji robót. W testach wychodzi z tego tylko zła odpowiedź, ale mechanizm błędu jest dokładnie ten sam.