Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

Wszystkie odpowiedzi większe niż 1,0 m·s⁻¹ wynikają zwykle z mylenia dwóch rzeczy: dopuszczalnych prędkości dla przepływów krótkotrwałych oraz warunku dla przepływu długotrwałego. W tabeli widać, że dla darniowania podano kilka zakresów prędkości, ale przy każdym jest dopisek, na jaki czas trwania przepływu one się odnoszą. Dla przepływu długotrwałego dopuszczalna prędkość to tylko 1,0 m·s⁻¹. Wyższe wartości (2,0; 3,0–4,0; 4,0–5,0 m·s⁻¹) dotyczą sytuacji, gdy wysoka prędkość utrzymuje się odpowiednio ponad 20 godzin, kilka godzin lub poniżej 2 godzin. I to jest zupełnie inny stan obciążenia konstrukcji. Typowy błąd polega na tym, że ktoś patrzy na największą wartość w wierszu darniowania i intuicyjnie uznaje, że skoro darń „wytrzymuje” nawet 4–5 m·s⁻¹, to przy długotrwałym przepływie też będzie bezpiecznie przy 2,0 czy 3,0 m·s⁻¹. Niestety tak to nie działa. Przy prędkości np. 2,0 m·s⁻¹, jeśli utrzymuje się ona tygodniami, woda zaczyna sukcesywnie podmywać korzenie, wypłukiwać drobne frakcje gruntu i po pewnym czasie umocnienie traci ciągłość. To jest proces powolny, ale bardzo skuteczny. Krótkotrwała fala powodziowa o prędkości 4 m·s⁻¹ może przejść bez większych szkód, natomiast stałe „lekko za duże” obciążenie po prostu zniszczy skarpę. Moim zdaniem sporo osób sugeruje się też innymi rodzajami umocnień z tabeli, np. materacami siatkowo-kamiennymi czy koszami, które dopuszczają znacznie większe prędkości. Trzeba jednak pamiętać, że darniowanie to rozwiązanie biologiczne, oparte na roślinności, a nie ciężka konstrukcja kamienna. Dobre praktyki projektowe mówią jasno: dla trawiastych skarp cieków przy przepływach długotrwałych przyjmuje się około 1 m·s⁻¹ jako wartość graniczną. Jeżeli z obliczeń wychodzą większe wartości, to znaczy, że albo trzeba wzmocnić umocnienie (np. narzut, gabiony), albo przeprojektować przekrój hydrauliczny cieku. Opieranie się na wartościach 2,0–3,0 m·s⁻¹ jako dopuszczalnych w warunkach długotrwałych jest sprzeczne z tymi wytycznymi i w praktyce prowadzi do rozmycia skarp i konieczności kosztownych napraw.