Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

Przy projektowaniu i wykonywaniu drewnianych szandorów na zastawce piętrzącej bardzo łatwo skupić się na parametrach ogólnych budowli, a pominąć to, co naprawdę decyduje o ich wymiarze roboczym. Wysokość budowli wodnej czy poziom piętrzenia mają oczywiście znaczenie, ale głównie dla liczby szandorów układanych jeden na drugim oraz ich wysokości w pionie, a nie dla szerokości pojedynczego elementu. Szerokość dna rzeki też bywa myląca – wiele osób intuicyjnie kojarzy ją z szerokością samej zastawki, jednak w praktyce przęsło z prowadnicami zwykle jest tylko fragmentem całego koryta, a szandory pracują lokalnie między dwoma konkretnymi prowadnicami, a nie „od brzegu do brzegu”. Podobnie długość umocnień dolnych czy brzegowych to parametr istotny z punktu widzenia stateczności koryta, ochrony przed erozją i organizacji przepływu, ale nie ma on bezpośredniego przełożenia na wymiar desek szandorowych. Typowym błędem myślowym jest traktowanie szandorów jako elementu zależnego głównie od skali i gabarytów całej budowli, zamiast od geometrii samego gniazda, w którym pracują. Z technicznego punktu widzenia kluczowe jest, aby szandor pasował do prowadnic: miał odpowiednią szerokość w poziomie (czyli był dopasowany do odległości między prowadnicami) oraz odpowiedni przekrój i uszczelnienie, żeby wytrzymać obciążenia hydrostatyczne i ograniczyć przecieki. To rozstaw prowadnic narzuca wymiar, a nie szerokość rzeki ani długość umocnień. W dobrze zaprojektowanych urządzeniach wodnych wszystkie elementy konstrukcyjne wokół mogą się różnić między budowlami, natomiast powiązanie szandor–prowadnice zawsze pozostaje bezpośrednie i wynika z ich wzajemnej geometrii. Dlatego właśnie wybór innych parametrów niż odległość pomiędzy prowadnicami prowadzi do nieprawidłowego wniosku i w praktyce skutkowałby szandorami, które albo się klinują, albo są zbyt luźne i nieszczelne.