Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

W tego typu zadaniu bardzo łatwo dać się złapać na skróty myślowe, bo w specyfikacji pojawia się kilka różnych jednostek obmiaru naraz. Kluczowe jest jednak dokładne przeczytanie fragmentu: dla umocnienia brzegów i dna z płyt betonowych przyjmuje się 1 m², dla wykonanego umocnienia brzegów rzeki – 1 mb, a dopiero dla narzutu dna rzeki – 1 m³. To rozróżnienie nie jest przypadkowe, tylko wynika z charakteru robót i sposobu, w jaki zużywa się materiał. Wybór metra bieżącego bywa intuicyjny, bo wielu osobom „umocnienie cieku” kojarzy się z odcinkiem rzeki o określonej długości. Jednak mb stosuje się raczej do elementów liniowych, gdzie przekrój jest z góry przyjęty i stały, jak np. umocnienie brzegu płytami, palisadą czy faszyną. W narzucie dna kluczowa jest objętość ułożonego kamienia, bo grubość i szerokość warstwy mogą być różne i bezpośrednio wpływają na ilość materiału. Podobnie metr kwadratowy jest dobrą jednostką dla okładzin powierzchniowych – płyt betonowych, geokraty, siatki stalowej na skarpach – gdzie grubość materiału jest z góry określona i w obmiarze zwykle się jej nie rozdziela. Przy narzucie taka logika już nie działa, bo wykonawca musi dostarczyć konkretną objętość kamienia, a nie tylko „pokryć” jakąś powierzchnię. Z kolei zwykły metr (bez określenia bieżący) jest jednostką długości czysto geometrycznej i w obmiarach robót hydrotechnicznych praktycznie się go nie stosuje – używa się mb, m² lub m³, w zależności od tego, czy mierzymy długość elementu, powierzchnię umocnienia, czy objętość narzutu, zasypki, wykopu itd. Typowym błędem jest patrzenie tylko na rodzaj obiektu (rzeka, ciek) i automatyczne wybieranie mb, zamiast skupić się na rodzaju konstrukcji i zapisie w specyfikacji. Dobra praktyka na budowie i przy kosztorysowaniu jest taka: zawsze sprawdzić w ST, do czego dokładnie przypisana jest dana jednostka obmiaru i czy odpowiada ona rzeczywistemu zużyciu materiału i pracy sprzętu.