Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

W tym zadaniu bardzo łatwo pomylić się na jednostkach, bo na rysunku pojawia się sporo różnych wymiarów i oznaczeń średnic. Typowy błąd polega na tym, że ktoś patrzy na liczby 80–100 lub 110–130 i automatycznie myśli o milimetrach, bo przy drewnie często operuje się średnicą w mm. Tutaj jednak pod rysunkiem wyraźnie podano informację „wymiary w [cm]”, co oznacza, że wszystkie długości prostoliniowe, w tym długość palika, są wyrażone w centymetrach. Odpowiedzi z jednostką mm odnoszą się bardziej do średnic prętów, kołków czy drobnych elementów zbrojenia, a nie do elementów długościowych takich jak paliki umacniające skarpę. Z mojego doświadczenia palik o długości 80–100 mm byłby po prostu patyczkiem, kompletnie bezużytecznym do zakotwienia faszyny w skarpie cieku. Nawet 110–130 mm to nadal 11–13 cm, co w warunkach robót ziemnych nie daje żadnej stateczności, szczególnie przy zmiennych stanach wody i możliwościach rozmycia skarpy. Druga grupa błędnych odpowiedzi to wybór 80–100 cm. Tu już jednostka jest dobra, ale zakres za mały w stosunku do tego, co pokazuje rysunek i co wynika z praktyki hydrotechnicznej. Palik o długości poniżej 1 m, przy nachyleniu skarpy i wymaganej głębokości zakotwienia, zostawia zbyt małą część wystającą nad powierzchnię, żeby pewnie przytrzymać kiszkę faszynową. Szczególnie gdy kiszki są układane warstwowo, a nad nimi jeszcze przewidziana jest darń lub inny materiał ochronny. Dobre praktyki projektowe mówią, że w umocnieniach faszynowych trzeba zapewnić odpowiedni zapas długości palika, tak by co najmniej kilkadziesiąt centymetrów było w strefie nienaruszonego gruntu, a reszta pracowała jako element dociskowy. Dlatego na poprawnym rysunku pojawia się zakres 110–130 cm – to kompromis między nośnością, łatwością wbijania i ekonomią. Błędne odpowiedzi wynikają więc albo z przeoczenia jednostek, albo z niedocenienia potrzebnej głębokości zakotwienia konstrukcji w skarpie.