Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

W tym zadaniu cała trudność polega na bardzo uważnym odczytaniu tabeli i powiązaniu treści pytania z właściwym wierszem. W treści jest jasno powiedziane, że brzegi cieku będą wzmocnione walcami kokosowymi oplecionymi sznurem, a palikowanie wykonane będzie bez podsypki skalnej. To dokładnie odpowiada opisowi: „Walce kokosowe w oplocie sznurowym (tylko palikowane, bez podsypki skalnej)”. Dla tego wariantu graniczna prędkość przepływu wynosi ≤ 1,5 m·s⁻¹. Wyższe wartości z tabeli dotyczą już zupełnie innej konfiguracji materiałowej i montażowej. Prędkości rzędu 2,4 m·s⁻¹ odnoszą się do walców w oplocie polipropylenowym, tylko palikowanych, ale nadal bez podsypki skalnej. Jest to materiał o wyższej wytrzymałości i większej odporności na ścieranie oraz działanie hydrauliczne, dlatego może przenosić większe prędkości przepływu oraz wyższe składowe styczne naprężenia (39–146 N·m⁻²). Jeśli więc ktoś wybiera tę wartość, to najczęściej myli rodzaj oplotu – patrzy na sposób zabudowy, ale pomija, że w pytaniu jest „sznur”, a nie „polipropylen”. Jeszcze większe prędkości, jak 3,7 m·s⁻¹, są dopuszczalne tylko przy walcach w oplocie polipropylenowym palikowanych na podsypce skalnej. Tu oprócz mocniejszego oplotu dochodzi dodatkowe zabezpieczenie w postaci podsypki, która poprawia stateczność, dociąża walce i ogranicza podmywanie. Z mojego doświadczenia takie rozwiązanie stosuje się już na bardziej obciążonych hydraulicznie odcinkach cieków, gdzie spodziewane są większe prędkości i naprężenia, np. w rejonach zakoli czy przewężonych przekrojów. Warto też zauważyć, że prędkość 3,6 m·s⁻¹ w ogóle nie występuje w tabeli. Jej wybór zwykle wynika z założenia typu „zaokrąglę sobie do równej liczby” albo z myślenia, że skoro graniczna jest 3,7 m·s⁻¹, to 3,6 m·s⁻¹ też będzie ok. W zadaniach testowych jednak nie szukamy przybliżeń, tylko trzymamy się dokładnie podanych wartości. Typowy błąd polega też na tym, że część osób wybiera po prostu najwyższą wartość z tabeli, zakładając, że „im większa dopuszczalna prędkość, tym lepiej”. W projektowaniu hydrotechnicznym nie chodzi o to, co jest najsilniejsze ogólnie, tylko co jest zgodne z przyjętym rozwiązaniem materiałowym i konstrukcyjnym. Skoro w pytaniu jasno określono oplot sznurowy i brak podsypki skalnej, to jedyna poprawna graniczna prędkość przepływu to 1,5 m·s⁻¹ i wyższe wartości zwyczajnie nie pasują do tego wariantu umocnienia.