Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

Na rysunku nie chodzi o mały potok czy niewielką rzekę, lecz o przekrój skarpy typowy dla dużych cieków, gdzie projektuje się wyraźny podział na pas górny, środkową strefę przy NTW oraz pas dolny, każdy z innym rodzajem umocnienia. W małych potokach i małych rzekach zakres wahań poziomu wody jest zazwyczaj mniejszy, przekrój poprzeczny jest węższy, a prędkości przepływu i siły działające na skarpę mają inny charakter. Stosuje się tam często jednolity typ umocnienia na całej wysokości skarpy, np. same umocnienia biologiczne lub proste gabiony, faszynę, czasem prefabrykaty betonowe, ale bez tak szczegółowego rozdziału na pas techniczny, biotechniczny i biologiczny. Błędne skojarzenie z małymi ciekami bierze się zwykle z myślenia, że skoro pokazano roślinność i rozwiązania „łagodniejsze”, to musi chodzić o małą skalę obiektu. Tymczasem nowoczesne standardy regulacji dużych rzek, oparte na wytycznych gospodarki wodnej i ochrony przyrody, właśnie tam zalecają łączenie ciężkich umocnień technicznych w strefie największych obciążeń z bardziej przyjaznymi środowisku umocnieniami biotechnicznymi i biologicznymi wyżej na skarpie. W dużych potokach z kolei dominuje gwałtowna erozja i transport rumowiska, więc projektuje się raczej masywne, ciągłe umocnienia techniczne, często na całej skarpie i dnie, bez takiej „trójstrefowej” filozofii. Warto więc kojarzyć schemat z rysunku z dużą rzeką: szeroką doliną, zmiennymi stanami wody i koniecznością kompromisu między bezpieczeństwem przeciwpowodziowym a ekologią, a nie z małymi ciekami, gdzie rozwiązania są prostsze konstrukcyjnie i częściej jednorodne na całej wysokości skarpy.