Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

Na schemacie ostrogi regulacyjnej łatwo pomylić poszczególne elementy, bo wszystkie są ze sobą powiązane funkcjonalnie, ale pełnią inne zadania. Elementem łączącym ostrogę z brzegiem nie jest korpus ani głowica, tylko wrzynek – czyli część przybrzeżna, w której ostroga „wrzyna się” w brzeg i tam się kotwi. To miejsce, gdzie konstrukcja przechodzi z koryta rzecznego w umocnioną skarpę lub międzywale. Korpus ostrogi, biegnący w kierunku nurtu, odpowiada głównie za kształtowanie przepływu w przekroju poprzecznym rzeki: zawęża koryto, podnosi zwierciadło wody powyżej i kieruje nurt dalej w środek rzeki. Nie łączy on jednak konstrukcji z brzegiem, tylko przenosi obciążenia od wody i rumowiska na wrzynek oraz podłoże. Głowica ostrogi to z kolei najbardziej wysunięta w nurt część konstrukcji, narażona na największe prędkości przepływu, uderzenia kry lodowej i silną erozję denną. Z tego powodu jest często dodatkowo wzmacniana narzutem kamiennym o większej frakcji, gabionami albo cięższymi elementami prefabrykowanymi. Jej rolą jest rozpraszanie energii przepływu i odpowiednie ukształtowanie linii nurtu, a nie połączenie z brzegiem. Narzut kamienny natomiast to materiał umocnieniowy, a nie samodzielny element konstrukcyjny w sensie nazewnictwa części ostrogi. Stosuje się go zarówno przy głowicy, jak i w rejonie wrzynka czy na skarpach, żeby zabezpieczyć podłoże przed rozmyciem. Typowym błędem jest utożsamianie narzutu z „łącznikiem”, bo wizualnie kamień często leży zarówno przy brzegu, jak i na końcu ostrogi. W rzeczywistości łączy on tylko konstrukcję z podłożem, a nie z brzegiem jako takim. Z punktu widzenia prawidłowej terminologii urządzeń wodnych, wymaganej w normach i wytycznych regulacji rzek, nazwa części przybrzeżnej ostrogi to właśnie wrzynek i to on jest właściwą odpowiedzią.