Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

Przy robotach odmuleniowych w korycie rzeki kluczowe jest zrozumienie, co tak naprawdę chcemy policzyć. Nie chodzi o sam fakt, że coś robimy na rzece, tylko o to, ile materiału trzeba fizycznie usunąć. Odmulanie to klasyczne roboty ziemne – usuwamy osady denne, które zmniejszają głębokość i przepustowość cieku. Z tego powodu zawsze interesuje nas objętość urobku, a nie jego masa czy tylko powierzchnia. Użycie jednostki tony (t) bywa kuszące, bo ziemia, muł, żwir mają swoją masę, ale w hydrotechnice i kosztorysowaniu robót ziemnych przyjmuje się standardowo rozliczanie w m³. Masa zależy od wilgotności, zagęszczenia, składu granulometrycznego, a to zmienia się w czasie i wzdłuż cieku. Jednostka t jest więc mało praktyczna do projektowania i porównywania zakresu robót. Metry (m) też brzmią pozornie logicznie, bo odmulanie robi się na określonym odcinku rzeki, ale długość mówi nam tylko, jak długi fragment koryta obejmuje zadanie. Bez znajomości głębokości osadów i szerokości koryta nie wiemy, ile realnie jest pracy. Dwa odcinki po 500 m mogą wymagać zupełnie innej ilości robót, jeśli na jednym zalega 0,2 m mułu, a na drugim 1,0 m. Podobnie z hektarami (ha): ta jednostka służy do opisu powierzchni, jest przydatna np. przy koszeniu roślinności na międzywalu czy pielęgnacji terenów zalewowych, ale całkowicie nie oddaje objętości osadów dennych. Typowym błędem jest mylenie „zasięgu robót” z „ilością robót”. Zasięg możemy podać w metrach lub hektarach, ale ilość robót ziemnych – zwłaszcza w regulacji cieków i utrzymaniu koryt – zawsze powinna być określana w metrach sześciennych. To zgodne zarówno z dobrą praktyką branżową, jak i z zasadami kosztorysowania i sporządzania przedmiarów robót hydrotechnicznych.