Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

W robotach hydrotechnicznych i przy utrzymaniu cieków wodnych kluczowe jest poprawne posługiwanie się jednostkami miar. Jeżeli mówimy o odmuleniu koryta rzeki po przejściu fali powodziowej, to zawsze interesuje nas objętość osadów, a nie ich masa czy długość warstwy. Dlatego branżowo przyjętą jednostką jest metr sześcienny (m³), który opisuje, ile przestrzeni zajmuje namuł do usunięcia. Używanie jednostek takich jak litr, decymetr sześcienny czy hektolitr może się wydawać intuicyjne, bo też opisują objętość, ale w skali koryta rzeki są one całkowicie niepraktyczne. Litr to jednostka stosowana głównie do cieczy i małych objętości, np. w gospodarstwie domowym czy laboratorium. W odmulaniu rzek operuje się wartościami rzędu setek lub tysięcy metrów sześciennych – przeliczanie tego na litry dawałoby liczby z ogromną ilością zer, kompletnie niefunkcjonalne przy kosztorysowaniu i planowaniu sprzętu. Podobnie decymetr sześcienny jest równoważny litrowi, więc problem jest dokładnie ten sam: jednostka zbyt mała, bardziej szkolna niż zawodowa. Hektolitr z kolei bywa używany np. w browarnictwie czy rolnictwie, ale w hydrotechnice praktycznie się go nie stosuje do opisu robót ziemnych. Typowym błędem jest mylenie tego, że „skoro to też objętość, to będzie dobrze”. W rzeczywistości dobre praktyki branżowe i dokumentacja techniczna (projekty, przedmiary, kosztorysy, protokoły odbioru) trzymają się metra sześciennego jako podstawy. Pozwala to łatwo liczyć kubaturę urobku na podstawie powierzchni przekrojów i różnicy rzędnych dna rzeki. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś operuje innymi jednostkami przy takich robotach, to później pojawiają się nieporozumienia przy rozliczeniach i weryfikacji zakresu robót. Stąd tak duży nacisk, żeby w robotach odmuleniowych i regulacyjnych trzymać się m³ jako standardu.