Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych

Wątpliwości przy tym pytaniu zwykle biorą się z intuicji, że skoro budowle regulacyjne z natury są masywne i „mało się z nimi dzieje”, to można je oglądać rzadziej. To jest dość typowe myślenie: skoro koryto wygląda stabilnie, a narzut kamienny leży na swoim miejscu, to może wystarczy wpaść tam raz na kilka lat albo tylko wtedy, gdy wystąpi jakaś większa powódź. Problem w tym, że procesy korytowe i erozyjne działają powoli, ale za to cały czas. Podmycie u podstawy ostrogi, wypłukanie spoin między głazami, rozluźnienie siatki gabionowej czy wygnicie faszyny zaczyna się od drobnych, mało widocznych zmian, które dopiero po roku–dwóch dają efekt w postaci większego uszkodzenia. Jeśli ktoś zakłada przeglądy co 2 albo nawet 5 lat, w praktyce oddaje pole naturze – reaguje dopiero wtedy, gdy awaria jest już zaawansowana i kosztowna do usunięcia. Z kolei podejście w stylu „2–3 razy w roku” wydaje się na pierwszy rzut oka bardzo bezpieczne, ale z punktu widzenia standardów utrzymania jest to raczej częstotliwość interwencyjna, stosowana dla obiektów newralgicznych lub po ekstremalnych zjawiskach hydrologicznych, a nie minimalny, obowiązkowy wymóg. Takie bardzo częste przeglądy generują duże koszty organizacyjne i osobowe, a nie zawsze przynoszą proporcjonalne korzyści, jeśli mówimy o typowych budowlach regulacyjnych na zwykłych odcinkach rzek. Dobre praktyki branżowe idą w kierunku: jedno solidne, coroczne oględziny całego odcinka, z dokładną dokumentacją, plus dodatkowe kontrole po większych wezbraniach, zatorach lodowych lub zgłoszeniach od użytkowników terenu. Błędem jest więc albo zbyt optymistyczne wydłużanie odstępów do 2 czy 5 lat, bo wtedy łatwo przeoczyć rozwijające się uszkodzenia, albo traktowanie bardzo częstych przeglądów jako „minimum”, bo to nie odpowiada ani realnym wymaganiom, ani ekonomice utrzymania urządzeń wodnych. Racjonalny kompromis wypracowany w regulacjach i praktyce eksploatacji to właśnie przegląd co najmniej raz w roku, a reszta to już kwestia lokalnych warunków i oceny ryzyka.