Kwalifikacja: TWO.04 - Organizacja robót związanych z regulacją cieków naturalnych oraz budową urządzeń wodnych
Zawód: Technik budownictwa wodnego
Kategorie: Roboty ziemne Konserwacja i utrzymanie
W miejscu występowania wyrw, urwisk i wysiąków wód gruntowych stosuje się darniowanie skarp
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Prawidłowa odpowiedź „na mur” odnosi się do konkretnego sposobu darniowania skarp, który stosuje się właśnie tam, gdzie występują wyrwy, urwiska i wysiąki wód gruntowych. W takich miejscach skarpa jest osłabiona, często podmywana od spodu, a grunt ma tendencję do osuwania się. Układanie darni „na mur” polega na tym, że płaty darni układa się warstwami, z przesunięciem spoin, podobnie jak cegły w murze. Każda wyższa warstwa zachodzi na styki warstwy niższej. Dzięki temu tworzy się coś w rodzaju roślinnej okładziny o konstrukcji przypominającej mur oporowy z darni. Z mojego doświadczenia to rozwiązanie jest dużo stabilniejsze w trudnych warunkach wodno-gruntowych niż zwykłe darniowanie powierzchniowe. W miejscach wysiąków wód gruntowych darń ułożona „na mur” lepiej kotwi się w podłożu, bo kolejne warstwy dociskają się wzajemnie, a korzenie przerastają w głąb skarpy, wiążąc grunt. Jest to też zgodne z zasadą, że im większe zagrożenie erozją lub osuwaniem, tym konstrukcja umocnienia powinna być bardziej „przestrzenna”, a nie tylko powierzchniowa. W praktyce hydrotechnicznej i przy utrzymaniu cieków takie darniowanie stosuje się np. na skarpach rowów melioracyjnych, cieków górskich o dużych spadkach, a także na skarpach wałów, gdzie pojawiły się lokalne uszkodzenia. Dobrą praktyką jest też łączenie darniowania „na mur” z drenażem skarpy (np. dreny sączkowe, rowki odwadniające), bo samo umocnienie roślinne nie rozwiąże problemu nadmiaru wody w gruncie. Moim zdaniem warto zapamiętać, że tam, gdzie jest urwisko, wysięk i wyraźne zniszczenie skarpy, wybieramy rozwiązanie bardziej „konstrukcyjne” – właśnie układ „na mur”, a nie lekkie formy darniowania.