Gzyms to architektoniczny element poziomy, który wystaje przed lico muru, a jego główną funkcją jest ochrona budynku przed wodą opadową oraz ściekającą wodą z dachu. Dzięki odpowiedniemu ukształtowaniu, gzyms kieruje wodę z dala od ścian budynku, co zapobiega ich zawilgoceniu i degradacji. W praktyce, gzymsy są często stosowane w różnych stylach architektonicznych, od klasycznych po nowoczesne, a ich wygląd oraz rozmiar mogą się znacznie różnić w zależności od projektu. W kontekście norm budowlanych, gzymsy powinny być projektowane z uwzględnieniem lokalnych warunków klimatycznych i opadowych, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki budowlanej. Przykłady zastosowania gzymsów można znaleźć w wielu zabytkowych budynkach, gdzie nie tylko pełnią one funkcję ochronną, ale również dekoracyjną, podkreślając estetykę elewacji.
Nadproże, attyka oraz cokół to elementy architektoniczne, które pełnią różne funkcje, jednak nie są to gzymsy. Nadproże to element konstrukcyjny umieszczany nad otworami w murze, takimi jak okna czy drzwi, który ma na celu przenoszenie obciążeń z nad znajdujących się nad nimi partii budynku. Funkcjonalność nadproża polega na wzmacnianiu struktury budynku, a nie ochronie przed wodą. Attyka z kolei to element architektoniczny znajdujący się na szczycie murów, często zdobiony, mający na celu zamknięcie budynku i nadanie mu lekkości. Choć attyka również może wpłynąć na kierunek spływu wody, nie jest bezpośrednio odpowiedzialna za ochronę muru przed wilgocią. Cokół pełni natomiast funkcję oddzielającą budynek od podłoża, a jego zadaniem jest ochrona dolnej części ścian przed wodą gruntową oraz innymi czynnikami zewnętrznymi. Wybór niewłaściwego elementu architektonicznego w kontekście ochrony budynku przed wodą może prowadzić do błędów w projektowaniu oraz wykonawstwie, co w dłuższym okresie skutkuje kosztownymi naprawami i degradacją budynku. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi elementami jest kluczowe dla prawidłowego projektowania oraz realizacji projektów budowlanych.