Żwir jest kruszywem naturalnym, które jest powszechnie stosowane do produkcji betonów zwykłych. Jego zastosowanie wynika z korzystnych właściwości, takich jak odpowiednia granulacja, która zapewnia dobrą przepuszczalność oraz przyczepność z cementem. Żwir charakteryzuje się wysoką trwałością i odpornością na czynniki atmosferyczne, co sprawia, że jest idealnym materiałem do budowy infrastruktury, jak drogi, mosty czy budynki. W procesie produkcji betonu, żwir stanowi kluczowy składnik, który, w połączeniu z cementem, wodą i ewentualnymi dodatkami, tworzy trwałą i wytrzymałą mieszankę. W normach branżowych, takich jak PN-EN 12620, określono wymagania dotyczące jakości kruszyw, co dodatkowo podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich materiałów. Przykładem zastosowania żwiru w praktyce może być beton używany do budowy fundamentów, gdzie jego właściwości mechaniczne są kluczowe dla stabilności całej konstrukcji.
Choć keramzyt, baryt i łupkoporyt mogą mieć swoje zastosowanie w budownictwie, nie są one odpowiednie do produkcji betonów zwykłych. Keramzyt, jako kruszywo lekkie, wykorzystywane jest głównie do produkcji betonu lekkiego, który ma inne właściwości fizyczne i mechaniczne niż beton zwykły. Jego zastosowanie w sytuacjach, gdzie zmniejszenie masy konstrukcji jest kluczowe, może prowadzić do nieporozumień w kontekście projektowania betonów o określonej wytrzymałości. Baryt, z kolei, jest stosowany głównie w przemyśle naftowym oraz w produkcji betonów o dużej gęstości, co oznacza, że jest niewłaściwy w kontekście standardowych betonów budowlanych, gdzie nie jest wymagane zwiększenie masy. W końcu, łupkoporyt, jako materiał kruszywowy, jest mniej dostępny i nieekonomiczny w produkcji betonu, a jego właściwości nie są optymalne do zastosowań budowlanych. Często błędne wybory dotyczące kruszyw wynikają z braku zrozumienia ich właściwości oraz zastosowań w konstrukcjach budowlanych, co może prowadzić do poważnych problemów strukturalnych w przyszłości.