Stiuk to tynk szlachetny, który charakteryzuje się twardą, gładką i lśniącą powierzchnią, co sprawia, że imituje polerowany kamień. Jest stosowany w architekturze zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej, często w eleganckich wnętrzach lub jako element dekoracyjny fasad budynków. Proces jego aplikacji wymaga dużej precyzji i doświadczenia, ponieważ polega na nakładaniu wielu warstw specjalnie przygotowanej masy tynkarskiej, która po wyschnięciu jest szlifowana i polerowana. Przykładowo, stiuk często spotyka się w klasycznych pałacach oraz kościołach, gdzie elewacje lub wnętrza mają naśladować drogie materiały kamienne, co podnosi prestiż budowli. Dobrze wykonany stiuk nie tylko nadaje estetyczny wygląd, ale również zapewnia trwałość i odporność na różne czynniki atmosferyczne, co czyni go popularnym wyborem wśród architektów i projektantów.
Sztukateria, będąca techniką dekoracyjną, często mylona ze stiukiem, nie ma twardej, gładkiej powierzchni imitującej polerowany kamień. Sztukateria polega na tworzeniu rzeźbionych elementów, takich jak listwy, gzymsy czy ornamenty, które mogą być wykonane z gipsu lub innego materiału, ale z reguły nie oferują one lśniącego wykończenia. Chociaż w pewnych przypadkach sztukateria może być malowana lub pokrywana innymi materiałami, jej głównym celem jest dekoracja, a nie uzyskanie efektu twardego kamienia. Sgraffito to technika polegająca na zdobieniu tynków poprzez zdejmowanie wierzchniej warstwy, co również nie odpowiada opisanej cechy stiuku. Z kolei sztablatura to metoda stosowana w tynkowaniu, która nie ma związku z imitacją kamienia. Te pomyłki mogą wynikać z nieprecyzyjnego zrozumienia różnic między tymi technikami, co jest typowym błędem w rozpoznawaniu materiałów budowlanych. Kluczowe jest zrozumienie, że tynki szlachetne, takie jak stiuk, posiadają charakterystyki, które odróżniają je od innych metod wykończeniowych, a ich wybór powinien być oparty na konkretnych wymaganiach estetycznych oraz funkcjonalnych projektów budowlanych.