Zaprawa wapienna charakteryzuje się najdłuższym okresem przydatności do użycia spośród wszystkich wymienionych rodzajów zapraw. W wyniku reakcji wody z wapnem (tlenkiem wapnia) powstaje węglan wapnia, co prowadzi do procesu twardnienia zaprawy. Ten proces nie jest natychmiastowy i może trwać wiele miesięcy, co sprawia, że zaprawa wapienna może być przechowywana przez dłuższy czas po zmieszaniu składników. Dodatkowo, zaprawy wapienne są znane z wysokiej przepuszczalności pary wodnej, co jest kluczowe w budownictwie, zwłaszcza w obiektach zabytkowych, gdzie ważne jest zachowanie odpowiedniego mikroklimatu. Z tego powodu są one często stosowane do renowacji starych murów, gdzie ich właściwości umożliwiają 'oddychanie' ścian. W praktyce, zastosowanie zaprawy wapiennej w budownictwie odpowiada standardom określonym w normach, takich jak PN-EN 459-1, które definiują wymagania dla wapna budowlanego.
Wybór zaprawy cementowej jako najbardziej odpowiedniej nie jest uzasadniony, ponieważ zaprawy cementowe, choć bardzo wytrzymałe i szybkoschnące, mają znacznie krótszy czas przydatności do użycia po zmieszaniu niż zaprawy wapienne. W przypadku zaprawy cementowej, proces wiązania zachodzi w ciągu kilku godzin, co ogranicza czas, w którym można ją skutecznie zastosować. Co więcej, gdy zaprawa cementowa zaczyna twardnieć, staje się znacznie mniej plastyczna, co utrudnia jej aplikację. Podobnie, zaprawy wapienno-cementowe, choć łączą cechy obu materiałów, nadal są ograniczone czasowo przez właściwości cementu. Zaprawa cementowo-gliniana także nie jest odpowiednia, ponieważ glina, w połączeniu z cementem, ma tendencję do wydłużania czasu wiązania, co nie jest korzystne w kontekście praktycznym. Najczęstsze błędy myślowe przy wyborze tych zapraw polegają na przesadnym akcentowaniu ich wytrzymałości, przy jednoczesnym bagatelizowaniu ich właściwości czasowych. W praktyce, wybór odpowiedniego materiału budowlanego powinien bazować na zrozumieniu specyficznych właściwości, zastosowania oraz wymagań projektu, co jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i efektywności konstrukcji.