Strop Akermana charakteryzuje się tym, że żebra główne są wykonywane jako monolityczne elementy na terenie budowy. Dzięki takiemu rozwiązaniu możliwe jest uzyskanie lepszej integralności konstrukcji, co przekłada się na jej nośność oraz trwałość. Żebra monolityczne w stropie Akermana są zintegrowane z płytami stropowymi, co minimalizuje ryzyko występowania pęknięć czy odkształceń w czasie eksploatacji. Przykładem praktycznego zastosowania stropu Akermana może być budownictwo mieszkalne, gdzie wymagana jest większa elastyczność w aranżacji przestrzeni. Dzięki monolitycznym żebrom można realizować większe rozpiętości, co pozwala na swobodniejsze projektowanie wnętrz. Warto również zauważyć, że zastosowanie tego typu stropu jest zgodne z normami budowlanymi, które promują rozwiązania zwiększające bezpieczeństwo obiektów budowlanych.
W przypadku stropów gęstożebrowych Teriva, Fert i DZ, żebra główne nie są wykonywane jako monolityczne na terenie budowy. Strop Teriva wykorzystuje prefabrykowane płyty, które łączone są z elementami nośnymi, co ogranicza możliwość uzyskania monolityczności. Takie podejście może prowadzić do problemów z integralnością konstrukcji, a także do pojawiania się mikropęknięć w miejscach połączeń prefabrykowanych elementów. Strop Fert także korzysta z prefabrykowanych komponentów, które nie są monolitycznie związane z całością stropu, co wpływa na jego nośność. Również strop DZ, będący kolejnym przykładem, w dużej mierze opiera się na prefabrykacji, co znacznie zmniejsza elastyczność projektową i może prowadzić do większych ograniczeń w zakresie rozpiętości. Błędem myślowym jest założenie, że stropy te mogą w pełni zastąpić właściwości monolitycznych stropów, co w praktyce prowadzi do ograniczonej odporności na obciążenia i potencjalnych problemów w przyszłości. W budownictwie ważne jest, aby wybierać rozwiązania, które zapewniają odpowiednią wytrzymałość i trwałość, a stropy, które są w pełni prefabrykowane, mogą nie spełniać tych wymogów w taki sam sposób, jak stropy monolityczne.