Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych

Jeśli chodzi o stabilizację gliniastego podłoża gruntowego w stanie zawilgoconym, często pojawiają się różne pomysły, które na pierwszy rzut oka wydają się sensowne, ale w praktyce mogą nie zdawać egzaminu. Trzeba zauważyć, że emulsja asfaltowa to materiał, który dobrze sprawdza się raczej przy gruntach niespoistych – na przykład w przypadku stabilizacji piasku czy żwiru, gdzie jej zadaniem jest związanie luźnych ziaren i nadanie im pewnej spoistości. Natomiast glina, będąca gruntem spoistym i podatnym na pęcznienie pod wpływem wody, nie zareaguje korzystnie na emulsję asfaltową – taka stabilizacja nie poprawi wystarczająco jej parametrów wytrzymałościowych ani nośności. Cement portlandzki, choć jest powszechnie stosowany do stabilizacji różnych gruntów, na glinie wilgotnej również nie daje optymalnych rezultatów. Problemem jest tu reakcja cementu z wodą i cząsteczkami ilastymi – zamiast wzmacniać, może prowadzić do powstawania spękań, a z czasem nawet osłabienia struktury podłoża, co jest niezgodne z dobrymi praktykami opisanymi choćby w normach PN-S-96012. Mieszanki piaskowe natomiast stosuje się do tzw. ulepszania gruntów, ale raczej nie stabilizują one gruntu gliniastego, zwłaszcza gdy jest on wilgotny. Dodanie piasku poprawia urabialność, ale nie poprawia istotnie parametrów wytrzymałościowych ani nie zapobiega pęcznieniu i rozmiękaniu gliny. W mojej opinii, wiele osób ufa tym rozwiązaniom, bo wydają się proste i tanie, ale bez odpowiedniej reakcji chemicznej z cząsteczkami gliny, efekt będzie krótkotrwały lub wręcz pozorny. Zgodnie z wytycznymi branżowymi i praktyką budowlaną, najlepszą i najbardziej skuteczną metodą stabilizacji gruntów gliniastych jest więc zastosowanie wapna hydratyzowanego, bo tylko ono trwale zmienia strukturę gliny i nadaje jej odpowiednie właściwości mechaniczne.