Cement portlandzki jest materiałem budowlanym o wysokiej wytrzymałości, który jest szczególnie ceniony w budownictwie drogowym i inżynieryjnym. Jego zastosowanie w podbudowach zasadniczych z mieszanki związanej spoiwem hydraulicznym wynika z jego właściwości hydraulicznych, co oznacza, że może wiązać się i twardnieć nawet pod wodą. Dzięki temu konstrukcje wykonane z cementu portlandzkiego charakteryzują się dużą odpornością na obciążenia i trwałością nawet w trudnych warunkach atmosferycznych. Przykładem zastosowania cementu portlandzkiego jest budowa nawierzchni dróg czy mostów, gdzie wymagana jest znaczna nośność i odporność na czynniki zewnętrzne. Standardy budowlane, takie jak Eurokod 2, określają wytyczne dotyczące projektowania konstrukcji betonowych, w tym podbudów, co potwierdza znaczenie cementu portlandzkiego w branży. W połączeniu z odpowiednimi dodatkami, cement ten może wykazywać jeszcze lepsze właściwości, zwiększając trwałość i mrozoodporność mieszanki. Dlatego jego użycie w podbudowach jest nie tylko zalecane, ale wręcz niezbędne dla zapewnienia długowieczności i stabilności konstrukcji.
Asfalt modyfikowany, gips budowlany oraz asfalt upłynniony nie są odpowiednimi materiałami do wykonania podbudowy zasadniczej z mieszanki związanej spoiwem hydraulicznym. Asfalt modyfikowany, mimo że jest często wykorzystywany w budowie nawierzchni drogowych, nie ma właściwości hydraulicznych, które są kluczowe dla podbudowy. Asfalt jest materiałem bitumicznym, który, chociaż dobrze sprawdza się w kontekście nawierzchni, nie tworzy odpowiedniej struktury nośnej, która jest wymagana w przypadku podbudowy, a jego wytrzymałość na obciążenia jest ograniczona w porównaniu do cementu. Gips budowlany, z kolei, jest materiałem o niskiej wytrzymałości i nieodpowiednich właściwościach wodoodpornych, co sprawia, że nie nadaje się do zastosowań w budownictwie drogowym, gdzie występują duże obciążenia i zmiany wilgotności. W końcu asfalt upłynniony jest materiałem, który, podobnie jak asfalt modyfikowany, nie zapewnia odpowiednich parametrów wytrzymałościowych i hydraulicznych dla podbudowy. Używanie tych materiałów w kontekście podbudowy zasadniczej prowadziłoby do wielu problemów, w tym obniżonej nośności, osiadania nawierzchni oraz zwiększonej podatności na uszkodzenia. Kluczowym błędem myślowym jest zatem mylenie zastosowań tych materiałów z ich rzeczywistymi właściwościami, co prowadzi do nieefektywnych i potencjalnie niebezpiecznych rozwiązań w budownictwie.