Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych

Zaskakująco wiele osób myli się w takich pytaniach, bo pojęcia wysadzinowości gruntów bywają nie do końca jasne, szczególnie dla kogoś, kto dopiero wchodzi w temat drogownictwa. Zacznijmy od tego, dlaczego nie używa się gruntów bardzo wysadzinowych, mało wysadzinowych ani wątpliwych w górnych warstwach nasypów. Grunty bardzo wysadzinowe, czyli np. gliny pylaste, iły czy grunty organiczne, są wyjątkowo podatne na zjawisko wysadzania – kiedy woda w ich porach zamarza, ich objętość gwałtownie rośnie. To prowadzi do powstawania wybrzuszeń, spękań i deformacji nawierzchni. W praktyce oznacza to nawet kosztowne naprawy, bo droga czy nasyp na takich gruntach po zimie potrafi wyglądać tragicznie. Mało wysadzinowe grunty również nie nadają się do górnych warstw – choć są trochę lepsze niż te bardzo wysadzinowe, i tak mogą prowadzić do uszkodzeń, szczególnie przy zmiennych warunkach pogodowych. W przypadku gruntów wątpliwych sprawa jest jeszcze bardziej ryzykowna – nie mamy nawet pewności, jak będą się zachowywać. To typowy błąd, że można dać „coś pośredniego”, bo „może się uda”. No, nie uda się. Po prostu nie warto ryzykować, bo skutki mogą być bardzo kosztowne. Dobre praktyki i wymagania techniczne, jak choćby WTWiORB, jednoznacznie zalecają stosowanie w górnych 0,5 m nasypów tylko gruntów niewysadzinowych, takich jak piaski średnie, grube czy żwiry. To one gwarantują stabilność i trwałość konstrukcji. Typowy błąd myślowy w takich pytaniach to założenie, że skoro drobne wysadzanie „da się przeżyć”, można trochę zaryzykować. Niestety, w inżynierii drogowej nawet niewielkie deformacje mogą szybko prowadzić do poważnych problemów i wysokich kosztów napraw. Dlatego nie warto iść na kompromis, a grunt niewysadzinowy to właściwie jedyna słuszna opcja.