Pył piaszczysty jest gruntem mineralnym drobnoziarnistym, który charakteryzuje się właściwościami plastycznymi. Wyróżnia się on przede wszystkim swoją strukturą, w której cząstki mają średnicę od 0,002 mm do 0,063 mm. Jego plastyczność wynika z wysokiej zawartości frakcji ilastej, która w połączeniu z piaskiem pozwala na formowanie stabilnych struktur. Przykładowe zastosowania pyłu piaszczystego obejmują budownictwo, gdzie stosuje się go jako materiał do wypełnień, stabilizacji gruntów, a także w procesach budowy dróg. W przemyśle budowlanym i inżynieryjnym, pył piaszczysty jest stosowany w mieszankach betonowych oraz w produkcji zapraw murarskich, co przyczynia się do uzyskania odpowiednich właściwości mechanicznych. Warto również podkreślić, że zgodnie z normami PN-EN 1997-1, klasyfikacja gruntów uwzględnia różne właściwości fizyczne i mechaniczne, co jest kluczowe dla prawidłowego projektowania fundamentów oraz innych konstrukcji inżynieryjnych.
Wybór piasku ilastego, piasku pylastego lub żwiru ilastego jako gruntu mineralnego drobnoziarnistego plastycznego opiera się na błędnych założeniach dotyczących ich właściwości fizycznych i zastosowań. Piasek ilasty, mimo że zawiera cząstki ilaste, ma zbyt dużą frakcję piasku, co ogranicza jego plastyczność. W praktyce, piasek ilasty jest często stosowany w budownictwie, ale jego charakterystyka sprawia, że nie wykazuje odpowiednich cech plastycznych wymaganych w kontekście gruntów, które muszą być zdolne do formowania się pod obciążeniem. Piasek pylasty, z kolei, składa się z drobniejszych cząstek, ale nie ma wystarczającej zawartości frakcji ilastej, co wpływa na jego stabilność i zdolność do zatrzymywania wilgoci. Żwir ilasty również nie spełnia wymagań, ponieważ żwir składa się z większych cząstek, które nie są typowe dla gruntów drobnoziarnistych. Wybór niewłaściwego rodzaju gruntu w pracach budowlanych może prowadzić do poważnych problemów, takich jak osiadanie konstrukcji czy zwiększone ryzyko erozji. Kluczowe jest zrozumienie właściwości gruntów, aby móc skutecznie je klasyfikować i stosować w odpowiednich kontekstach, zgodnie z normami i praktykami inżynieryjnymi.