Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych

Bardzo często spotykam się z tym, że przy planowaniu robót lub na egzaminach myli się pojęcia i etapy obliczeń związanych z wydajnością maszyn. Jednym z najczęstszych problemów jest nieuwzględnianie liczby maszyn pracujących równolegle – stąd mogą się brać odpowiedzi zbyt wysokie (jak 589,26 m-g, czyli suma masogodzin dla jednej rozkładarki zamiast dla dwóch) lub zbyt niskie (np. 35,36 m-g i 70,71 m-g, gdzie ewidentnie zaszło jakieś uproszczenie lub pomyłka w dzieleniu przez liczbę maszyn czy powierzchnię). Prawidłowy tok rozumowania wymaga najpierw oszacowania całkowitej powierzchni robót, następnie wyliczenia ile takich jednostek po 100 m² trzeba wykonać, pomnożenia przez czas jednostkowy (tu: 28,06 m-g) i dopiero na końcu podzielenia przez liczbę maszyn. Z mojego doświadczenia wynika, że często ktoś przelicza wydajność tylko dla jednej maszyny i nie bierze pod uwagę, że dwie rozkładarki wykonają pracę szybciej, stąd błąd w postaci podania podwójnej liczby masogodzin. Z kolei bardzo niskie wartości mogą wynikać z pomylenia jednostek (np. przyjęcie powierzchni zamiast masogodzin lub odwrotnie), albo błędnie zapamiętanych wzorów. W praktyce, jeżeli na budowie nieprawidłowo oszacujemy czas pracy maszyn, może to powodować poważne błędy w harmonogramach, a także generować niepotrzebne koszty lub przestoje. Dobrym nawykiem jest zawsze sprawdzanie, czy wyliczona liczba masogodzin odnosi się do jednego urządzenia czy do całego parku maszynowego. Ostatecznie, precyzyjne kalkulacje są podstawą efektywnego i ekonomicznego prowadzenia robót, a takie wyliczenia są podstawą do zamówień sprzętu czy planowania robocizny na konkretne dni.