Podbudowa nawierzchni drogowej odgrywa kluczową rolę w przenoszeniu obciążeń generowanych przez pojazdy na podłoże gruntowe. Jest to warstwa, która znajduje się bezpośrednio pod warstwą wiążącą i ma na celu równomierne przekazywanie obciążeń, co jest niezbędne dla zapewnienia stabilności całej konstrukcji nawierzchni. Przykładem zastosowania podbudowy może być użycie kruszywa o odpowiednich parametrach nośnych, które zapewnia odpowiednią wytrzymałość oraz przepuszczalność, co z kolei wpływa na trwałość drogi. W praktyce, zgodnie z normami PN-EN 13285, podbudowa powinna być projektowana z uwzględnieniem lokalnych warunków gruntowych oraz obciążeń użytkowych dróg. Dzięki właściwej konstrukcji podbudowy możliwe jest minimalizowanie odkształceń nawierzchni oraz wydłużenie jej trwałości, co jest istotne z punktu widzenia zarządzania infrastrukturą drogową.
Wybór mrozoochronnej warstwy, chociaż ważnej w kontekście ochrony przed skutkami niskich temperatur, nie odnosi się bezpośrednio do przenoszenia obciążeń. Ta warstwa jest projektowana głównie w celu zapobiegania zjawisku zamarzania i rozmarzania, które może prowadzić do uszkodzeń nawierzchni. Jej funkcja koncentruje się na zapewnieniu odpowiednich warunków termicznych w obrębie konstrukcji drogi, a nie na transferze obciążeń. Warstwa wiążąca ma istotne znaczenie dla zapewnienia adhezji między różnymi warstwami nawierzchni, ale nie jest odpowiedzialna za bezpośrednie przenoszenie obciążeń na podłoże gruntowe. Właściwie zrealizowana warstwa wiążąca pełni rolę w stabilizacji nawierzchni, lecz jest jedynie częścią większej całości. Wyrównawcza warstwa z kolei skupia się na eliminacji nierówności nawierzchni, co również nie jest równoznaczne z przenoszeniem obciążeń. Niezrozumienie roli tych warstw może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących ich funkcji w procesie projektowania nawierzchni drogowej, co w praktyce skutkuje niewłaściwym doborem materiałów i konstrukcji, co z kolei wpływa na trwałość infrastruktury oraz bezpieczeństwo ruchu drogowego.