Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych

Temat odwodnienia nawierzchni w terenach zabudowanych bywa nieoczywisty i łatwo tutaj o nieporozumienie, bo teoretycznie wszystkie wymienione urządzenia mają swoje zastosowania. Ściek otwarty, choć często widoczny przy krawężnikach, raczej nie sprawdzi się w miejscach o ograniczonej przestrzeni – on wymaga trochę miejsca, a poza tym niesie ryzyko zalewania chodników czy posesji, jeśli jest źle zaprojektowany. W wielu przypadkach ściek otwarty jest tylko elementem zbierającym wodę i przekazującym ją dalej, a nie całościowym rozwiązaniem. Muldę przydrożną można spotkać na terenach wiejskich czy przy drogach o mniejszym natężeniu ruchu – tam, gdzie jest sporo miejsca po bokach jezdni. Taka mulda jest po prostu wykopanym zagłębieniem, które ma przechwytywać wodę, ale w ciasnej zabudowie trudno ją zastosować bez kolizji z ogrodzeniami czy chodnikami. Rów odprowadzający natomiast to klasyczny rów otwarty, który odprowadza wodę poza teren zabudowy, ale sam w sobie wymaga bardzo dużo miejsca i najczęściej w miastach czy wsiach po prostu go nie ma – zresztą, takie rozwiązania bywają już coraz rzadziej stosowane w modernizacji dróg. Bardzo częsty błąd polega na założeniu, że każde urządzenie odwadniające można zastosować wszędzie, jeśli tylko "jakoś wodę odprowadzi" – w praktyce jednak trzeba brać pod uwagę uwarunkowania terenowe, gęstość zabudowy oraz bezpieczeństwo użytkowników drogi. Poprawne rozwiązanie, czyli rów zamknięty, pozwala efektywnie odwodnić drogę nawet przy bardzo ograniczonej przestrzeni, bo system rur można poprowadzić pod powierzchnią chodnika lub jezdni, bez utrudniania ruchu czy ograniczania dostępności posesji. Moim zdaniem kluczową kwestią jest tu nie sam sposób zbierania wody, ale możliwość jej bezpiecznego i skutecznego odprowadzenia przy zachowaniu funkcjonalności otoczenia drogi oraz zgodność z obowiązującymi standardami technicznymi.