Geokrata, nazywana też geokomórką, to bardzo charakterystyczny rodzaj umocnienia skarp czy nasypów, który zdecydowanie wyróżnia się na tle innych rozwiązań. Na ilustracji 1 widać czarne taśmy połączone w taki sposób, że tworzą rozciągliwą strukturę przypominającą plastry miodu – to właśnie typowa geokrata. Jej główną zaletą jest możliwość stabilizacji gruntu nawet na bardzo stromych zboczach, bo komórki wypełniane są ziemią, tłuczniem, żwirem lub nawet betonem, przez co całość jest odporna na erozję i rozmywanie. Takie rozwiązania są nie tylko trwałe, ale też szybkie w montażu, co docenia się np. przy budowie dróg, linii kolejowych czy w infrastrukturze hydrotechnicznej. Z mojego doświadczenia wynika, że geokraty świetnie sprawdzają się także tam, gdzie trzeba połączyć trwałość z możliwością naturalnego zazielenienia – korzenie roślin przerastają przez ścianki i dodatkowo wiążą grunt. Branżowe standardy, chociażby wytyczne GDDKiA, wskazują na geokraty jako rekomendowane rozwiązanie, gdy liczy się trwałość, ekologia i szybki montaż. Co ciekawe, geokraty mogą być też stosowane pod nawierzchniami, jeśli zależy nam na wzmocnieniu słabego podłoża. To naprawdę wszechstronny wynalazek, o którym warto pamiętać nie tylko na egzaminie, ale i w praktyce zawodowej.
Każda z przedstawionych ilustracji prezentuje inną metodę umacniania skarp lub brzegów, i każda z nich ma swoje specyficzne zastosowania, jednak tylko jedna z nich obrazuje geokratę. Często myli się rozwiązania typu kosze gabionowe, siatki czy płyty ażurowe z geokratą właśnie przez podobieństwo zastosowania – wszystkie te systemy służą przecież do stabilizacji i ochrony przed erozją. W praktyce jednak różnią się konstrukcją, technologią montażu i właściwościami. Ilustracja z gabionami (druga) przedstawia klasyczne kosze wypełnione kamieniem – one są świetne w ochronie brzegów rzek, ale nie mają tej elastyczności i adaptacyjności co geokrata. Płyty ażurowe z betonu (trzecia ilustracja) to rozwiązanie bardzo trwałe, stosowane przy większych obciążeniach – sprawdzają się tam, gdzie nie ma możliwości mocnego zakorzenienia roślin, ale jednak nie pozwalają na tak łatwe zazielenienie jak geokrata. Ostatnia ilustracja ukazuje najprawdopodobniej siatkę przeciwerozyjną pokrytą roślinnością – to dobry wybór w miejscach o niewielkim ryzyku osuwania, ale jej skuteczność zależy głównie od stanu roślin. Typowy błąd to utożsamianie każdego systemu z tworzyw sztucznych z geokratą, ale geokratę poznaje się po charakterystycznych, przestrzennych komórkach. Warto więc zwracać uwagę na konstrukcję i sposób działania konkretnego rozwiązania – tylko wtedy wybierzemy optymalną metodę stabilizacji skarpy zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi i nie damy się zwieść pozornej podobności.