Odpowiedź 12,6% jest prawidłowa, ponieważ maksymalne zagęszczenie warstwy gruntu wbudowywanego w nasyp występuje przy tej wilgotności, jak wskazuje wykres. W kontekście inżynierii geotechnicznej, zrozumienie zależności między wilgotnością a zagęszczeniem jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i nośności nasypów. W praktyce, odpowiednia wilgotność gruntu jest istotna dla osiągnięcia optymalnych parametrów mechanicznych, co przekłada się na dłuższą żywotność konstrukcji. Warto również wspomnieć, że w projektach budowlanych stosuje się normy takie jak PN-EN 1997-1, które podkreślają znaczenie odpowiedniego przygotowania gruntu. Stosując techniki takie jak kompaktowanie, można uzyskać zagęszczenie bliskie wartości δmax, pod warunkiem, że wilgotność gruntu będzie w odpowiednim zakresie. Dlatego 12,6% to nie tylko liczba, ale wskaźnik, którego właściwe zastosowanie przynosi wymierne korzyści w projektowaniu i budowie nasypów.
Wybór wilgotności innej niż 12,6% wskazuje na zrozumienie błędnej relacji między wilgotnością a zagęszczeniem gruntu. Na przykład, wilgotność 4,8% jest zbyt niska, co może prowadzić do niedostatecznego zagęszczenia gruntu. W takim przypadku cząstki gruntu nie są w stanie odpowiednio się ze sobą 'związać', co może skutkować zwiększoną podatnością na osiadanie i deformacje. Odpowiedzi 7,5% i 10,0% również są nieadekwatne, ponieważ mieszczą się w zakresie, który nie osiąga maksymalnego poziomu zagęszczenia. W praktyce, zbyt niska wilgotność może prowadzić do trudności w procesie zagęszczania, a to z kolei skutkuje osłabieniem struktury nasypu. Błędem myślowym jest założenie, że wyższe wartości wilgotności zawsze prowadzą do lepszego zagęszczenia; w rzeczywistości, powyżej optymalnego zakresu wilgotności, może dojść do tzw. 'przepełnienia', co skutkuje obniżeniem zagęszczenia ze względu na zjawisko separacji cząstek gruntu. Dlatego kluczowe jest dokładne analizowanie wykresów zagęszczenia i stosowanie się do danych parametrów w praktyce inżynieryjnej.
