Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych
Zawód: Technik budowy dróg
W przypadku poprawy właściwości podłoża gruntowego o kategorii nośności G2, warstwę gruntu słabego należy zastąpić gruntem lub materiałem
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź 'niewysadzinowy' jest poprawna, ponieważ w przypadku podłoża gruntowego o grupie nośności G2, kluczowe jest zastąpienie warstwy słabego gruntu materiałem, który nie wykazuje tendencji do wysadzin. Grunty niewysadzinowe, takie jak piaski, żwiry czy niektóre rodzaje glin, są stabilniejsze i mniej podatne na zmiany objętościowe w wyniku zmiany wilgotności. W praktyce, zastosowanie takich materiałów jest zgodne z normami budowlanymi oraz standardami inżynieryjnymi, które zalecają użycie gruntów o minimalnej podatności na wysadzinę w miejscach, gdzie przewiduje się duże obciążenia. Przykładem może być fundament budynku, gdzie zastosowanie gruntu niewysadzinowego zapobiega problemom z osiadaniem oraz pękaniem konstrukcji. Ponadto, odpowiednie przygotowanie podłoża poprzez użycie gruntów niewysadzinowych zwiększa trwałość i stabilność infrastruktury budowlanej.
Wybór materiałów do wymiany warstwy słabego gruntu jest kluczowy dla trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji. Materiały mało wysadzinowe nie są odpowiednie, ponieważ mogą wykazywać pewne właściwości wysadzinowe, które w zmieniających się warunkach wilgotności mogą prowadzić do problemów z osiadaniem. W przypadku gruntów wątpliwych, ich niejednoznaczne właściwości fizyczne i mechaniczne mogą prowadzić do nieprzewidywalnych skutków w czasie eksploatacji. Zastosowanie wątpliwego materiału nie tylko zwiększa ryzyko osiadania, ale także może wpływać na stabilność całej konstrukcji, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi. Z kolei wybór gruntu bardzo wysadzinowego jest skrajnym błędem, ponieważ tego rodzaju materiały wykazują znaczną podatność na zmiany objętościowe, co z pewnością doprowadziłoby do poważnych problemów strukturalnych. W praktyce inżynieryjnej konieczne jest stosowanie gruntów, które zostały dokładnie przebadane pod kątem ich właściwości geotechnicznych, a ich klasyfikacja powinna być zgodna z normami, takimi jak PN-EN 1997. Właściwe podejście do selekcji materiałów jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i długowieczności budowli.