Odpowiedź 'Proctora' jest poprawna, ponieważ metoda Proctora służy do oznaczania optymalnej wilgotności gruntu, co jest kluczowe w inżynierii geotechnicznej. Metoda ta polega na przeprowadzaniu prób zagęszczania gruntu w różnych poziomach wilgotności, co pozwala określić maksymalną gęstość gruntu oraz odpowiadającą jej wilgotność. Przeprowadzenie badania w aparacie Proctora jest standardową procedurą w projektach budowlanych, szczególnie w kontekście fundamentów, dróg czy nasypów. Zastosowanie tej metody zapewnia, że grunt w stanie zagęszczonym osiągnie odpowiednią nośność oraz stabilność, co jest niezbędne dla bezpieczeństwa budowli. W praktyce, wyniki tej metody są wykorzystywane do oceny, jak dany typ gruntu zachowa się pod obciążeniem, co ma kluczowe znaczenie w projektowaniu systemów inżynieryjnych oraz w ocenie ryzyka osunięć ziemi. Metoda Proctora została również wprowadzona do standardów ASTM D698 i D1557, co podkreśla jej znaczenie w branży budowlanej.
Odpowiedzi, które nie wskazują na metodę Proctora, nie są odpowiednie w kontekście oceny wilgotności optymalnej gruntu. Metoda Casagrande’a, chociaż istotna w badaniach gruntów, koncentruje się na określaniu granicy plastyczności, co jest innym aspektem badania charakterystyki gruntu, a nie bezpośrednio związane z jego wilgotnością optymalną. Z kolei metoda Vicata jest stosowana do badania czasu wiązania cementu, co nie ma odniesienia do gruntów i ich wilgotności. Natomiast metoda Marshalla służy do oceny mieszanki asfaltowej, a nie gruntów, co wyraźnie odbiega od tematu badania wilgotności gruntu. Ponadto, wybór niewłaściwej metody może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących nośności i stabilności gruntów, co w praktyce może skutkować poważnymi problemami w realizacji projektów budowlanych. Warto znać różnice między tymi metodami, aby unikać mylnych interpretacji i stosować odpowiednie procedury badawcze w zależności od kontekstu zastosowania.