Kwalifikacja: BUD.13 - Eksploatacja maszyn i urządzeń do robót ziemnych i drogowych

Często występują nieporozumienia co do doboru materiałów do poszczególnych warstw konstrukcji drogowej. Asfalt lany, choć brzmi solidnie, to jednak nie jest przeznaczony na warstwę wiążącą – stosuje się go głównie jako warstwę ścieralną albo na mostach, tam gdzie liczy się szczelność i duża odporność na działanie wody. Asfalt piaskowy, z kolei, to materiał o dość ograniczonych właściwościach mechanicznych, raczej przestarzały i rzadko widywany w nowych realizacjach. Jego zastosowanie ogranicza się do dróg o bardzo niskim obciążeniu lub do starszych technologii, obecnie praktycznie wyparty przez beton asfaltowy właśnie. Mastyk grysowy, choć bardzo nowoczesny i odporny na koleinowanie, przeznaczony jest głównie na warstwę ścieralną w miejscach o ekstremalnym obciążeniu ruchem, na przykład na skrzyżowaniach czy przystankach autobusowych – nie pełni funkcji wiążącej. Typowym błędem jest utożsamianie różnych rodzajów mieszanek asfaltowych tylko na podstawie ich odporności – nie to jest kluczowe. Najistotniejsze jest dobranie materiału do konkretnej funkcji w przekroju drogowym, zgodnie z zaleceniami WT-2 oraz wytycznymi projektowymi. Warstwa wiążąca odpowiada za przekazywanie obciążeń i współpracuje z podbudową, dlatego stosuje się tu wyłącznie beton asfaltowy o odpowiedniej frakcji kruszywa. Moim zdaniem, nieznajomość aktualnych standardów i technologii prowadzi do takich pomyłek – a w praktyce może skutkować poważnymi problemami eksploatacyjnymi, jak spękania, koleiny czy utrata nośności nawierzchni w krótkim okresie użytkowania.