Iniekcje z zaprawy cementowej są szeroko stosowane w gruntach sypkich, ponieważ te materiały charakteryzują się niską nośnością oraz dużą podatnością na osiadanie. Wzmocnienie gruntów sypkich jest szczególnie istotne w kontekście budownictwa infrastrukturalnego i inżynierii lądowej, gdzie stabilność konstrukcji jest kluczowa. W procesie iniekcji zaprawy cementowej, cieczy wtłacza się pod ciśnieniem, co umożliwia wypełnienie pustek oraz poprawia parametry mechaniczne gruntu. Przykładem zastosowania tego typu technologii może być zabezpieczanie fundamentów budynków, gdzie grunt sypki wokół fundamentów jest iniekcjami wzmacniany, co zapobiega niepożądanym przemieszczeniom. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN oraz wytyczne geotechniczne, zalecają tego rodzaju działania w celu zapewnienia odpowiedniej stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Dodatkowo, iniekcje cementowe mogą być również aplikowane w celu uszczelnienia gruntów, co jest korzystne w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko infiltracji wód gruntowych.
Wybór gruntów ilastych, pylastych czy organicznych jako materiałów do iniekcji zaprawy cementowej jest niepoprawny z kilku powodów. Grunty ilaste, choć charakteryzują się dobrą plastycznością, mają tendencję do kurczenia się i pękania, co utrudnia skuteczne wzmocnienie ich za pomocą iniekcji. W przypadku gruntów pylastych, ich drobnoziarnista struktura sprawia, że są one mniej stabilne i bardziej podatne na erozję. Proces iniekcji mógłby w tym przypadku prowadzić do nieprzewidywalnych zmian w ich strukturze i właściwościach, co może skutkować obniżeniem nośności. Grunty organiczne, z kolei, zawierają znaczną ilość materii organicznej, co w połączeniu z ich dużą wilgotnością czyni je nieodpowiednimi do iniekcji cementowej. Obecność materii organicznej może wprowadzać chemiczne reakcje, które negatywnie wpływają na trwałość zaprawy cementowej. Często pojawiającym się błędem jest pomijanie specyficznych właściwości gruntów, które należy uwzględnić przed podjęciem decyzji o zastosowaniu iniekcji. Niekiedy, ze względów ekonomicznych lub praktycznych, inwestorzy mogą rozważać takie metody w niewłaściwych kontekstach, co prowadzi do nieodpowiednich praktyk inżynieryjnych i zwiększenia ryzyka awarii budowlanych.