Odpowiedź 'Proctora' jest prawidłowa, ponieważ metoda Proctora jest uznawana za standardową procedurę oceny optymalnej wilgotności gruntu, która jest kluczowa w inżynierii lądowej i geotechnice. Metoda ta pozwala na określenie maksymalnej gęstości gruntu przy danej wilgotności, co jest istotne przy projektowaniu nasypów, fundacji oraz innych konstrukcji inżynieryjnych. W badaniach Proctora grunt jest zagęszczany w formie cylindrycznych próbek przy określonej energii zagęszczenia i wilgotności. Po przeprowadzeniu serii pomiarów, uzyskuje się krzywą gęstości, która wskazuje na optymalny zakres wilgotności, w którym grunt osiąga swoją maksymalną nośność. Praktyczne zastosowanie tej metody znajduje się w standardach takich jak ASTM D698 oraz AASHTO T99, które są powszechnie stosowane w projektach budowlanych i drogowych. Zrozumienie i umiejętność zastosowania metody Proctora jest kluczowe dla inżynierów, aby zapewnić stabilność i bezpieczeństwo konstrukcji.
Wybór innych metod, takich jak Casagrande'a, Le Chateliera czy Vicata, nie jest odpowiedni w kontekście określania optymalnej wilgotności gruntu wbudowywanego w nasyp. Metoda Casagrande'a, chociaż istotna w badaniach plastyczności gruntów, służy do określenia granicy płynności, a nie optymalnej wilgotności, co ma znaczenie przy charakteryzowaniu zachowania gruntów pod wpływem obciążeń. Z kolei metoda Le Chateliera, związana z badaniem właściwości gruntów w kontekście ich reakcji na obciążenie, może być używana do analizy stabilności, ale nie dostarcza informacji na temat wilgotności gruntów. Metoda Vicata, stosowana głównie w przemyśle materiałów budowlanych, dotyczy czasu wiązania cementów i nie ma zastosowania do badania wilgotności gruntów. Często popełnianym błędem jest mylenie celów tych metod z ich rzeczywistym zastosowaniem w inżynierii gruntowej. Prawidłowe zrozumienie, która metoda jest odpowiednia dla konkretnego badania gruntów, jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników i zapewnienia jakości projektów budowlanych.