Zasłony uniemożliwiające lub utrudniające powstawanie zasp w koronie drogi są przykładem ochrony biernej, ponieważ ich zastosowanie polega na wprowadzeniu elementów architektonicznych i krajobrazowych, które mają na celu ograniczenie oddziaływania niekorzystnych warunków atmosferycznych na infrastrukturę drogową. Ochrona bierna to podejście, które zakłada wykorzystanie struktur pasywnych, takich jak osłony wiatrowe, które nie wymagają aktywnej interwencji w czasie wystąpienia zagrożenia. Przykładami zastosowania mogą być nasadzenia drzew i krzewów wzdłuż dróg, które nie tylko ograniczają siłę wiatru, ale również zatrzymują śnieg, co może prowadzić do zmniejszenia zjawiska zasp. W kontekście dobrych praktyk branżowych, takie rozwiązania są często zalecane przez normy i wytyczne dotyczące projektowania dróg, które wskazują na konieczność stosowania elementów krajobrazu w celu poprawy bezpieczeństwa i komfortu podróżujących.
Wprowadzenie zasłon w celu ograniczenia powstawania zasp w koronie drogi nie jest przykładem ochrony czynnej, ponieważ ta kategoria obejmuje rozwiązania, które aktywnie zmieniają warunki otoczenia w odpowiedzi na zagrożenia. Ochrona czynna oznacza zastosowanie technologii lub działań, które są uruchamiane w momencie wystąpienia niebezpieczeństwa, takie jak odśnieżanie dróg, zastosowanie solanek do oblodzenia czy systemy monitorujące, które ostrzegają o warunkach meteorologicznych. Zastosowanie zasłon jest pasywnym działaniem, które ma na celu prewencję, a nie bezpośrednią reakcję w trakcie wystąpienia problemu. W przypadku ochrony kompleksowej należałoby zintegrować różne metody, zarówno czynne, jak i bierne, co nie jest celem samych zasłon. Z kolei ochrona całkowita sugerowałaby eliminację ryzyka w 100%, co jest praktycznie niemożliwe w warunkach zmieniającego się klimatu i atmosfery. Można zauważyć, że wiele błędnych odpowiedzi opiera się na mylnym zrozumieniu różnicy między strukturami pasywnymi a aktywnymi, co prowadzi do niewłaściwych wniosków na temat skuteczności zabezpieczeń drogi.