Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

Wiele osób kojarzy formowanie wyrobów tlenkowych głównie z odlewaniem, co w pewnym sensie wydaje się logiczne, bo odlewanie też pozwala na uzyskanie skomplikowanych kształtów. Jednakże odlewanie polega na wlewaniu ciekłej masy do formy, a nie na zagęszczaniu sypkiej masy pod wpływem ciśnienia cieczy. W tej metodzie najważniejsze są właściwości reologiczne zawiesiny i jej zdolność do wypełniania formy, a nie równomierność nacisku na całą objętość materiału. Modelowanie szablonem to z kolei proces typowo manualny i raczej rzadko stosowany w nowoczesnym przemyśle – tutaj operator nadaje kształt masie plastycznej poprzez przeciąganie jej przez szablon, więc nie ma mowy o wysokim ciśnieniu czy izotropii nacisku. Dotłaczanie, chociaż brzmi podobnie do prasowania izostatycznego, opiera się na punktowym lub jednostronnym przykładaniu siły mechanicznej (np. przez stempel) i nie gwarantuje równomiernego zagęszczenia całej masy; to metoda, która nierzadko prowadzi do powstawania gradientów gęstości i typowych wad dla tego procesu. W praktyce bardzo łatwo pomylić prasowanie izostatyczne z tradycyjnym prasowaniem, zwłaszcza jeśli nie miało się okazji zobaczyć obu procesów na żywo. Główną trudnością w rozróżnieniu tych metod jest opieranie się jedynie na wyobrażeniach związanych z samą nazwą lub skojarzeniach z działaniem sił mechanicznych, bez głębszego zrozumienia, jak ważne dla jakości wyrobu jest izotropowe, czyli równomierne rozłożenie ciśnienia na całej powierzchni i objętości formowanego elementu. To właśnie dzięki tym właściwościom prasowanie izostatyczne zdobyło taką popularność w zaawansowanych technologiach ceramicznych. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby zaczynające naukę często przeceniają uniwersalność prostszych, starszych metod i nie doceniają roli nowoczesnych technik, które pozwalają osiągnąć dużo lepsze parametry fizyczne produktów.