Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

Zagadnienie liczby frakcji uzyskiwanych przy przesiewaniu materiału na sitach wibracyjnych bywa źródłem nieporozumień, zwłaszcza gdy intuicyjnie zakłada się, że liczba frakcji odpowiada liczbie użytych sit. W rzeczywistości jednak każdy dodatkowy układ sit wprowadza kolejne rozdzielenie, a końcowo otrzymuje się o jedną frakcję więcej niż jest sit. To wynika z samej konstrukcji przesiewacza – materiał, trafiając na górne sito, dzieli się na dwie części: to, co zostaje na tym sicie, i to, co przez nie przechodzi do kolejnego poziomu. Każde kolejne sito powtarza tę operację, a ostatnia, najdrobniejsza frakcja to ta, która przejdzie przez wszystkie sita. Często spotyka się przekonanie, że trzy sita dadzą trzy frakcje, jednak prowadzi to do zaniżenia liczby produktów końcowych. Niektórzy uważają, że każde sito zatrzymuje wyłącznie swoją frakcję, nie licząc tego, co przechodzi przez wszystkie sita – stąd błędne odpowiedzi 2 lub 3. Bywa też, że ktoś sądzi, że po trzech sitach uzyskamy pięć frakcji, choć to już wyraźne przeszacowanie, możliwe, że wynikające z mylenia różnych typów przesiewaczy, np. bębnowych czy kombinowanych z recyrkulacją. W praktyce przemysłowej poprawne rozumienie tej zależności jest kluczowe. Stosowanie niewłaściwej liczby frakcji może prowadzić do problemów z jakością produktu oraz niezgodności z wymaganiami norm branżowych, takich jak PN-EN 933 czy wytyczne dotyczące produkcji kruszyw i materiałów sypkich. Moim zdaniem warto zawsze pamiętać, że liczba frakcji to liczba sit plus jeden – zasada ta jest uniwersalna dla układów przesiewaczy warstwowych i pozwala uniknąć typowych pułapek w praktyce inżynierskiej. Pozwala też lepiej planować ustawienia przesiewaczy i optymalizować produkcję pod kątem specyfikacji klienta.