Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

Często można spotkać się z przekonaniem, że sam proces wyrównywania lub fazowania krawędzi wystarcza do uzyskania trwałego połączenia płyt glinianych – to jednak błąd, który prowadzi do wielu niepowodzeń w praktyce. Wyrównywanie krawędzi jest ważne, bo pozwala uzyskać estetyczną i bardziej stabilną linię styku, ale samo w sobie nie gwarantuje odpowiedniej przyczepności między fragmentami. Bez dodatkowego spoiwa, jakim jest płynna glina, nawet idealnie wyrównane elementy bardzo często rozchodzą się podczas suszenia albo wypalania, bo nie ma między cząstkami żadnej substancji łączącej. Fazowanie krawędzi, czyli ich ukośne ścinanie, owszem, poprawia powierzchnię styku i może wzmocnić złącze, ale to zabieg pomocniczy – nie zastępuje samego klejenia. Jest typowym błędem sądzić, że sama geometria krawędzi wystarczy – w praktyce ceramicy zawsze łączą oba te działania: fazowanie i pokrywanie szlamem. Przycinanie płatów masy zgodnie z wymiarami natomiast ma znaczenie czysto konstrukcyjne, pozwala na precyzję w projekcie, ale nie ma żadnego wpływu na jakość spoiny. W rzeczywistości pominięcie etapu pokrycia krawędzi klejącą płynną gliną prowadzi do powstawania wad technologicznych, które nie są akceptowane według standardów branżowych i wytycznych technik ceramicznych. Szczególnie początkujący mają tendencję do lekceważenia tego kroku, myśląc, że wystarczy mocno docisnąć elementy – a to właśnie dobór odpowiedniej techniki klejenia oraz konsekwentne stosowanie szlamu decyduje o trwałości wyrobu. Rozwijając swoje umiejętności, warto zawsze pamiętać, że praktyka warsztatowa wypracowała ten krok nie bez powodu – jest on efektem setek lat doświadczeń i prób.