Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

Wybierając materiały ogniotrwałe, łatwo ulec przekonaniu, że te najczęściej stosowane lub najtańsze będą jednocześnie najlepsze pod względem odporności na temperaturę. Wapienne materiały ogniotrwałe, choć przydatne w niektórych piecach, szczególnie w hutnictwie żelaza, mają ograniczoną odporność – zazwyczaj zaczynają mięknąć w okolicach 1500°C, a do tego są wrażliwe na działanie kwasów i wilgoci. Z kolei szamotowe, bardzo popularne w piecach ceramicznych, zwykle wytrzymują do około 1700°C, ale mają ograniczoną odporność na nagłe zmiany temperatury i agresywne środowisko chemiczne. Wielu praktyków ceni je za łatwą dostępność i przystępną cenę, co jednak nie zawsze idzie w parze z parametrami technicznymi wymaganymi w najbardziej wymagających aplikacjach. Materiały dolomitowe natomiast stosuje się tam, gdzie liczy się odporność na działanie żużli wapniowych, ale ich ogniotrwałość zwykła także nie jest rekordowa – są też stosunkowo nietrwałe w atmosferze wilgotnej czy w kontakcie z CO₂, przez co z czasem mogą się rozkładać. Typowym błędem jest więc traktowanie wapiennych lub dolomitowych jako synonimu najwyższej ogniotrwałości – to raczej kompromis między ceną, dostępnością a konkretnymi wymaganiami środowiskowymi. W praktyce, gdy mowa o ekstremalnych temperaturach i agresywnych warunkach, tlenkowe materiały (np. magnezytowe czy korundowe) nie mają sobie równych. Stanowią standard branżowy w piecach hutniczych, cementowniach, odlewniach i wszędzie tam, gdzie temperatura przekracza 1800°C. Dobrze jest pamiętać, że dobór materiału powinien zawsze wynikać z analizy konkretnego zastosowania, a nie tylko z przyzwyczajenia czy ceny. Niezrozumienie tych podstaw często prowadzi do przedwczesnych awarii wyłożeń i niepotrzebnych kosztów remontów.