Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

W ceramice często można się natknąć na różne typy szkliw, ale łatwo się pomylić, jeśli nie zna się dobrze ich właściwości i przeznaczenia. Szkliwa kamionkowe mają specyficzne cechy, których nie należy mylić z innymi typami szkliw stosowanych na przykład w porcelanie czy fajansie. Opisy takie jak „surowe, skaleniowe, lśniące, przeźroczyste, bezbarwne, gładkie” bardziej pasują do szkliw używanych przy porcelanie albo fajansie szlachetnym – tam faktycznie wymaga się dużej przejrzystości i efektu połysku, ale kamionka rządzi się swoimi prawami. Frytowane, ołowiowe, lśniące szkliwa to domena raczej ceramiki niskotemperaturowej, gdzie istotny jest szybki efekt i intensywny połysk. Szkliwa ołowiowe są stosunkowo miękkie i nie dorównują trwałością kamionkowym, a do tego są niezalecane do kontaktu z żywnością, bo ołów może się uwalniać. Z kolei określenia typu „średnio topliwe, surowe, przeźroczyste, barwne, gładkie” to raczej opis szkliw glinianych lub niskotopliwych, które nie poradzą sobie z temperaturami powyżej 1200°C, a więc nie są odpowiednie do kamionki. Typowym błędem jest uznawanie, że każde lśniące lub bezbarwne szkliwo będzie się nadawało do wszystkich rodzajów ceramiki – niestety, szczególnie przy kamionce, liczy się odporność na ścieranie i chemikalia, którą dają właśnie szkliwa solne lub ziemne. Standardy branżowe jasno definiują, że do kamionki stosuje się szkliwa odporne na wysoką temperaturę i agresywne środowisko. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet najlepsi technicy czasem mylą się przez zbyt pobieżną ocenę wyglądu powłoki, a kluczowa jest technologia wypału i skład chemiczny. Warto się pilnować i nie iść na skróty przy rozpoznawaniu typów szkliw, bo to potem przekłada się na jakość gotowego produktu.