Piec szybowy to zdecydowanie najczęściej stosowany typ pieca przy wypalaniu surowców ceramicznych, zwłaszcza w dużej skali przemysłowej. Jego konstrukcja opiera się na pionowym, wysokim szybie wypełnionym warstwami materiału wsadowego i paliwa, zwykle węgla koksowego. Proces zachodzi tu w sposób ciągły, co pozwala na uzyskanie bardzo dobrej wydajności oraz równomiernego wypalenia wsadu. W praktyce szybowce są niezastąpione przy wypalaniu klinkieru ceramicznego czy produkcji cegieł. Spotyka się je na większości dużych zakładów ceramiki budowlanej, zwłaszcza tam, gdzie kluczowe jest utrzymanie stałej temperatury i pełnej kontroli procesu. Moim zdaniem, warto zwrócić uwagę, że piec szybowy pozwala też na efektywne wykorzystanie ciepła odpadowego, co ma wpływ na ekonomikę całej produkcji – to bardzo ważny aspekt w dzisiejszych realiach kosztów energii. Branżowe standardy, np. PN-EN 771-1, bardzo często opisują właśnie technologie bazujące na piecach szybowych. Dobrze też pamiętać, że choć są inne typy pieców, to jednak szybowy jest takim najbardziej klasycznym i sprawdzonym narzędziem do wypalania wyrobów ceramicznych. W wielu podręcznikach oraz na praktykach szkolnych zawsze podkreśla się jego uniwersalność i niezawodność, szczególnie jeśli chodzi o duże partie produkcyjne.
Muflowy, komorowy i tunelowy to typy pieców, które często pojawiają się w różnych gałęziach obróbki cieplnej, ale w kontekście klasycznego wypalania surowców ceramicznych na skalę przemysłową ich zastosowanie jest ograniczone bądź mocno wyspecjalizowane. Piec muflowy, tak swoją drogą, najczęściej wykorzystywany jest do precyzyjnych procesów laboratoryjnych, gdzie liczy się bardzo dokładna kontrola atmosfery oraz temperatury, a także minimalizacja kontaktu wsadu z ogniem czy gazami palnymi. Spotyka się go raczej w laboratoriach ceramiki lub wytwarzaniu niewielkich elementów specjalistycznych, np. ceramiki technicznej, a nie do masowego wypalania cegieł czy dachówek. Komorowy to z kolei konstrukcja, która sprawdza się przy produkcji krótkoseryjnej, wyrobów o nietypowych kształtach lub rozmiarach, np. artystycznych, gdzie proces wypalania odbywa się cyklicznie – załadunek, wypalenie, rozładunek – co niesamowicie obniża wydajność w porównaniu do pieców szybowych. Tunelowy natomiast, chociaż coraz częściej wykorzystywany w nowoczesnych fabrykach, opiera się o ruchomy wsad przesuwany przez strefy o różnej temperaturze. To rozwiązanie bardzo zaawansowane technologicznie, jednak nadal nie jest tak powszechne jak piec szybowy, zwłaszcza w klasycznej ceramice budowlanej. Wybór innego pieca niż szybowy do wypalania surowców na dużą skalę prowadzi zwykle do niepotrzebnego zwiększania kosztów, komplikacji technologicznych albo wręcz do nieosiągnięcia wymaganych parametrów wytrzymałościowych wyrobu. Typowym błędem jest utożsamianie każdego pieca ogniowego z wypalaniem ceramiki – a przecież kluczowe są tutaj zarówno wydajność, jak i specyfika procesu cieplnego. Praktyka przemysłowa pokazuje, że tylko szybowy spełnia te wszystkie wymagania w sposób najbardziej optymalny, co podkreślają normy i instrukcje branżowe w Polsce i na świecie.