Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

W ceramice bardzo łatwo można pomylić rolę różnych związków chemicznych i ich wpływ na końcowy efekt wypalania. Często pokutuje przekonanie, że cer, wapń albo tytan są zagrożeniem dla jakości wyrobów, jeśli chodzi o powstawanie muszek czy wytopów. Tymczasem to nie do końca tak wygląda – cer, choć stosowany jako domieszka w niektórych specjalistycznych szkliwach, nie tworzy typowych muszek ani wytopów, bo jego związki są raczej obojętne dla masy ceramicznej w klasycznych warunkach wypału i nie wpływają na barwę w sposób niepożądany. Wapń, najczęściej występujący jako węglan wapnia, faktycznie jest kluczowym składnikiem wielu mas ceramicznych, ale jego obecność wpływa głównie na własności spiekania i odporność chemiczną – nie powoduje jednak ciemnych plam, a nadmiar co najwyżej daje efekt spieku lub spływania szkliwa. Tytan z kolei, stosowany głównie w postaci dwutlenku tytanu, wykorzystywany jest nawet jako wybielacz masy ceramicznej. Może wywołać żółtawe zabarwienie, ale nie powoduje powstawania muszek ani wytopów. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich domieszek z możliwymi defektami, co nie zawsze się sprawdza – wyroby z zanieczyszczeniem żelazem są bardzo charakterystyczne i to właśnie ten pierwiastek należy kontrolować, jeśli zależy nam na czystej i białej ceramice. Dobrą praktyką jest ścisła kontrola jakości surowców pod kątem żelaza, bo to właśnie ono w niewielkich ilościach potrafi być najbardziej kłopotliwe podczas procesu wypalania. Pozostałe pierwiastki pełnią inne, często korzystne funkcje i ich obecność nie prowadzi do powstawania muszek czy wytopów.