Kwalifikacja: CES.01 - Eksploatacja maszyn i urządzeń przemysłu ceramicznego

Wybranie innej metody niż miażdżenie nie oddaje istoty procesu zgniatania materiału pomiędzy zbliżającymi się powierzchniami. Często osoby uczące się mylą miażdżenie ze ścieraniem, bo oba procesy służą rozdrabnianiu, jednak w praktyce technicznej diametralnie się różnią. Ścieranie polega głównie na działaniu sił tarcia – powierzchnie elementów roboczych poruszają się względem siebie równolegle i powodują odpryskiwanie lub odrywanie drobnych cząstek z powierzchni surowca. To typowe dla młynów kulowych, tarczowych lub walcowych, gdzie ważniejszy jest efekt ścinania i tarcia, a nie bezpośrednie zgniatanie. Z kolei ścinanie to proces, gdzie materiał jest rozrywany na skutek działania sił tnących, które przesuwają się względem siebie – jakby cięcie nożyczkami lub ostrzami. Tak działa np. wilk masarski lub niektóre rozdrabniacze do tworzyw sztucznych. Rozbijanie natomiast opiera się na energii kinetycznej – uderzenia młotków, bijaków czy kul powodują rozpad materiału na mniejsze części, ale bez kontrolowanego zgniatania między powierzchniami. Typowym przykładem są młyny młotkowe lub rozdrabniacze bijakowe. Myślę, że łatwo tu o pomyłkę, bo wszystkie te metody w praktyce są stosowane zamiennie, ale tylko miażdżenie spełnia warunek zgniatania pomiędzy zbliżającymi się powierzchniami. Z mojego doświadczenia wynika, że dobór niewłaściwej metody może skutkować złym rozmiarem cząstek, nadmiernym pyleniem lub nawet uszkodzeniem maszyny. Dlatego zawsze warto najpierw dobrze przeanalizować mechanikę procesu i pamiętać o klasyfikacji metod rozdrabniania według źródła sił – to fundament w pracy każdego technika mechanika czy operatora maszyn rozdrabniających.