Kwalifikacja: CES.03 - Organizacja i kontrolowanie procesów w przemyśle ceramicznym

Wiele osób przy tego typu zadaniu popełnia błędy na etapie wyciągania średniej lub już przy podstawianiu do wzoru. Zdarza się, że ktoś po prostu wybiera pierwszy wynik z brzegu, sugerując się pojedynczym pomiarem czasu wypływu, a nie uśrednia całej serii. Takie podejście jest niezgodne z dobrą praktyką laboratoryjną – zawsze wykonuje się przynajmniej trzy pomiary i liczy średnią, by wyeliminować wpływ przypadkowych błędów. Błędne odpowiedzi (np. 12,6 czy 12,9) mogą wynikać z zaokrąglania średnich wartości bez zachowania miejsc po przecinku albo z nieuwzględnienia wszystkich pomiarów. Równie często spotykam się z sytuacją, gdy ktoś zamiast podzielić średni czas masy lejnej przez średni czas wody, dzieli pojedyncze wartości lub odwrotnie (przyjmuje zły kierunek dzielenia), co prowadzi do zupełnie mylnych wyników – w praktyce daje to wartości zaniżone lub zawyżone, od razu widoczne przy porównaniu z rzeczywistością produkcyjną. W branży ceramicznej czy odlewniczej każdy drobiazg się liczy, a taka drobna pomyłka przekłada się na błędną ocenę właściwości masy. Standardy branżowe, np. PN-EN 15907, mocno podkreślają potrzebę powtarzalności i precyzji przy pomiarach. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszą przyczyną pomyłek jest pośpiech przy obliczeniach – czasem ktoś nawet źle przepisze dane z tabeli, nie zwracając uwagi, gdzie jest przecinek. Lepiej zawsze sprawdzić, czy liczby są poprawnie zsumowane, czy dobrze podzielone i czy końcowy wynik ma sens w odniesieniu do typowych wartości spotykanych w praktyce. Dobrze jest też pamiętać, że wskaźnik lepkości rzędu 12–13 dla mas lejnych to wartości typowe, więc jeśli wychodzi coś zdecydowanie odbiegającego, warto jeszcze raz wrócić do rachunków. Tylko wtedy mamy gwarancję, że masa będzie się dobrze lała i da zadowalający efekt końcowy.