Kwalifikacja: CES.03 - Organizacja i kontrolowanie procesów w przemyśle ceramicznym

W kontekście wypalania porcelany stołowej często pojawiają się nieporozumienia dotyczące temperatur poszczególnych etapów obróbki cieplnej. Temperatury rzędu 700–850°C rzeczywiście są stosowane, ale raczej na etapie wypalania biskwitowego, czyli pierwszego wypalania surowej porcelany. W tym procesie wyrób nabiera twardości, ale nadal jest nasiąkliwy i podatny na uszkodzenia. Z kolei zakres 500–600°C w ogóle nie jest odpowiedni dla porcelany – to raczej faza odparowania wody i początkowego utrwalania kształtu, ale nie da się w tym zakresie uzyskać ani zeszklenia, ani odpowiedniej wytrzymałości. Takie temperatury można spotkać może przy wypalaniu ceramiki niskotemperaturowej, ale nie porcelany stołowej. Często spotykam się z przekonaniem, że 1100–1150°C wystarczy – to typowy zakres wypalania szkliwienia dla wyrobów fajansowych lub porcelitu, ale dla prawdziwej porcelany to po prostu za mało. W tej temperaturze masa porcelanowa nie osiągnie pełnej spieczalności, a wyroby będą kruche, mniej odporne i mogą mieć porowatą strukturę. Takie błędne założenia biorą się zwykle z mylenia etapów produkcji lub nieznajomości właściwości materiałów ceramicznych. W branży bardzo pilnuje się, by wypalanie na ostro porcelany przebiegało właśnie powyżej 1350°C, bo tylko wtedy uzyskuje się idealną gładkość, szczelność i wytrzymałość, które są wymagane normami jakości. Porcelana wypalona w niższej temperaturze nie spełni wymagań np. dla naczyń kontaktujących się z żywnością, szczególnie pod względem odporności na detergenty czy uszkodzenia mechaniczne. Dlatego tak ważne jest, by rozumieć różnicę między kolejnymi etapami wypału i znać specyfikę każdej z technik termicznych – to podstawa zarówno w praktyce warsztatowej, jak i w produkcji wielkoseryjnej.