Kwalifikacja: CES.03 - Organizacja i kontrolowanie procesów w przemyśle ceramicznym

W przygotowywaniu farb naszkliwnych łatwo jest się pomylić, bo nazwy niektórych składników mogą brzmieć podobnie albo kojarzyć się z ceramiką w ogóle, ale nie do końca pasują do konkretnej technologii barwienia szkliw. Przykładowo, talk bywa stosowany w różnych mieszankach ceramicznych, ale jego rola to raczej poprawianie właściwości masy ceramicznej, np. plastyczności i odporności na szok termiczny. Nie ma on jednak wpływu na trwałość czy przyczepność barwnika podczas wypalania na szkliwie i nie umożliwia jego stopienia z powierzchnią. Biały barwnik brzmi jak logiczny wybór, bo biel kojarzy się z podkładem czy rozjaśnianiem kolorów, ale w praktyce to nie on decyduje o przyczepności czy trwałości farby naszkliwnej. Dodanie białego pigmentu co najwyżej zmieni odcień, a nie pozwoli na prawidłowe zespolenie barwnika z powierzchnią szkliwa. Z kolei mielony kaolin to podstawowy składnik mas ceramicznych, przede wszystkim dla produkcji porcelany i fajansu, ale jego zadaniem jest nadawanie wytrzymałości i odpowiedniej lepkości samej ceramice, a nie farbie naszkliwnej. Kaolin nie pełni funkcji topnika i nie wpływa na proces spiekania barwnika ze szkliwem. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie wszystkich znanych surowców ceramicznych z każdą fazą produkcji, co prowadzi do przekonania, że można ich używać zamiennie. Tymczasem to właśnie topnik – zgodnie z branżowymi standardami – odpowiada za to, że barwa utrwala się na szkliwie i nie odpada po wypale. Bez niego farba nie miałaby szansy dobrze związać się z powierzchnią, a efekt końcowy byłby nietrwały i daleki od oczekiwań. Warto zapamiętać, że dobór odpowiedniego topnika to podstawa w każdej technologii dekoracji naszkliwnej, a inne składniki pełnią zupełnie inne funkcje.