Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Prawidłowe obliczenie przegrzania czynnika chłodniczego wymaga dokładnego zrozumienia fizyki procesu i umiejętności operowania danymi temperaturami. Częstym błędem jest nieuwzględnienie, że przegrzanie to zawsze dodatnia różnica temperatur: temperatura na wyjściu z parownika minus temperatura parowania. Niektórzy odruchowo próbują odejmować temperaturę parowania od tej z czujnika bez zachowania odpowiedniej kolejności, co prowadzi do ujemnych lub zbyt małych wartości. Przegrzanie nie może być wartością ujemną – byłby to fizyczny absurd, bo oznaczałoby, że czynnik na wyjściu jest zimniejszy niż podczas odparowania, co w praktyce nie występuje. Moim zdaniem, to dość powszechny błąd, zwłaszcza u osób, które dopiero zaczynają przygodę z chłodnictwem lub nie mają doświadczenia w pracy z manometrami i tabelami właściwości czynnika. Równie często spotykam się z niedoszacowaniem tej wartości – ktoś patrzy na różnicę i wydaje mu się, że wystarczy małe przegrzanie, np. 3 K, bo w teorii to „bezpieczniej” dla sprężarki. W rzeczywistości, właśnie zbyt niskie przegrzanie jest niebezpieczne, bo grozi dostaniem się cieczy do sprężarki, a zbyt wysokie – obniża wydajność chłodniczą układu. Praktyka i zalecenia producentów czy normy takie jak EN 378 jasno wskazują, że prawidłowe przegrzanie to najczęściej okolice 5–7 K, pozwalające na stabilną i bezpieczną pracę urządzenia. Warto pamiętać, że każde odchylenie od poprawnej metody obliczania – czy to poprzez niewłaściwe odczyty, czy błędne interpretowanie parametrów – może prowadzić do poważnych awarii. Dlatego tak ważne jest, żeby raz na zawsze zapamiętać: zawsze liczymy przegrzanie jako różnicę temperatury wyjściowej i temperatury parowania, wynik musi być dodatni i adekwatny do zalecanych wartości dla danego układu.