Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Często zdarza się, że osoby zaczynające naukę o obiegach chłodniczych błędnie odczytują parametry zakończenia sprężania, myląc je z wartościami spotykanymi w parowniku albo sugerując się nietypowymi warunkami pracy. Przykładowo, niskie wartości ciśnienia, takie jak 0,2 MPa, są charakterystyczne raczej dla strony ssawnej sprężarki, a nie dla jej tłoczenia, gdzie medium jest już mocno sprężone. Wybierając temperatury rzędu −37°C czy nawet −30°C, łatwo popaść w konfuzję, bo takie wartości odpowiadają raczej pracy czynnika w parowniku, gdzie dochodzi do intensywnego odbioru ciepła i schłodzenia, a nie w sekcji po sprężarce, gdzie czynnik jest gorący. Moim zdaniem, bierze się to często z nieuważnego spojrzenia na wykresy Molliera albo po prostu z braku doświadczenia w analizie obiegów rzeczywistych. Z doświadczenia wiem, że wielu uczniów utożsamia niskie temperatury z końcem całego procesu, co jest klasycznym nieporozumieniem. W praktyce, na tłoczeniu sprężarki zawsze będziemy mieli do czynienia z wyraźnie wyższymi ciśnieniami i temperaturami, bo taki jest sens sprężania – podniesienie parametrów czynnika tak, by możliwe było jego skroplenie przy wyższych temperaturach otoczenia. Wskazywanie niższych wartości jest sprzeczne z podstawowymi zasadami termodynamiki układów chłodniczych i zdecydowanie nie odpowiada rzeczywistym warunkom pracy typowych układów z R410A, co potwierdzają zarówno wytyczne producentów, jak i literatura branżowa. Warto mieć to w pamięci, żeby uniknąć prostych, ale kosztownych błędów w serwisie czy podczas projektowania instalacji.