Kwalifikacja: ELE.03 - Wykonywanie robót związanych z montażem instalacji i urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych oraz pomp ciepła

Do prób szczelności instalacji chłodniczych nie powinno się używać gazów takich jak tlen, fluor czy chlor. Każdy z tych gazów niesie ze sobą konkretne ryzyka i poważne konsekwencje dla instalacji oraz bezpieczeństwa serwisanta. Tlen jest gazem silnie utleniającym – kontakt z olejem chłodniczym lub resztkami czynnika może prowadzić do gwałtownych reakcji, a nawet eksplozji. Takie sytuacje niestety się zdarzały, co jest powodem, dla którego standardy branżowe zakazują stosowania tlenu w próbach ciśnieniowych instalacji chłodniczych. Fluor i chlor, chociaż są gazami, to są ekstremalnie reaktywne chemicznie i toksyczne. Kontakt tych substancji z elementami instalacji powoduje nie tylko korozję i degradację materiałów, ale stwarza zagrożenie zdrowotne dla ludzi. Zdarza się, że osoby początkujące myślą, iż skoro fluor czy chlor są związane z historią czynników chłodniczych (np. freony), to można ich użyć do testowania – to bardzo niebezpieczne podejście, bo te gazy same w sobie nigdy nie były i nie są używane do prób ciśnieniowych. Często błędnie zakłada się też, że wystarczy jakikolwiek gaz pod ciśnieniem – to błąd, bo liczy się nie tylko ciśnienie, ale i właściwości chemiczne gazu. Bezpieczne i zgodne z normami rozwiązanie to użycie gazu obojętnego, jakim jest azot. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie innych gazów wynika zwykle z braku wiedzy o chemii materiałów albo z pośpiechu, ale w branży chłodniczej to zawsze prowadzi do problemów – czy to z samą instalacją, czy z kontrolą jakości. Dodatkowo, normy takie jak PN-EN 378 jasno określają, że do prób szczelności używa się wyłącznie gazów obojętnych, najlepiej azotu. To jest nie tylko kwestia poprawności technicznej, ale przede wszystkim bezpieczeństwa ludzi i urządzeń.